Column: Transformatie in het theater

Dat de wereld steeds sneller verandert is ook doorgedrongen bij grote theatergezelschappen. Het klassieke repertoire is langzaam aan het verdwijnen. Zeker, het is er nog wel, maar steeds minder. Puur genieten van schoonheid maakt steeds meer plaats voor maatschappelijke reflectie. Al jaren kom ik op premières van Het Nationale Toneel in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag waar het publiek nog altijd chique en ook wat ouder is. Hoe anders was dit bij Race waarmee Eric de Vroedt zijn regiedebuut maakte bij het Haagse gezelschap.

Opeens was er veel jong en hip volk in de schouwburg. Bovendien vaak met een kleurtje. De thematiek van de voorstelling gaf daar alle aanleiding voor. Maar dan nog. Hoe vaak was ik niet bij wat we vroeger multicultureel theater noemden en bestond het publiek louter uit blanke bezoekers? Gekleurd publiek zie ik vooral bij dans en musicals, ook wel bij cabaret, maar zelden bij toneel. De Vroedt volgt over een jaar Theu Boermans op als artistiek directeur van Het Nationale Theater, de nieuwe naam voor wat eerder drie theaters en een gezelschap waren. De Vroedt vestigde zijn naam met de tiendelige cyclus mightysociety. Zijn voorstellingen gaan altijd over nu. Zo ook in de zesdelige serie The Nation die vanaf maart te zien is en waarin hij het leven in de hedendaagse grote stad onder het vergrootglas legt. Volgend seizoen is The Nation ook als marathon te zien. Lekker bingewatchen met theater over politieagenten, jihadisten, ondernemers, politici en welzijnswerkers. Dat is voor dat grote gezelschap in Den Haag een revolutie.

Gelukkig behoudt het theater wel zijn rituelen. Waar anders ben je samen met je telefoon twee uur stil? Ik houd nog steeds van een goed geacteerde Tsjechov, maar ik ben ook razend benieuwd naar de ontwikkelingen van het toneel in Den Haag. Race smaakte in elk geval naar meer.

Tekst: Jos Schuring

Foto: Mark Rietman en Romana Vrede in Race, fotograaf: Kurt van der Elst

 

Meer weten

Genre: