Verwondering, lach en zelfs ontroering bij de Ashton Brothers

De Ashton Brothers krijgen al jaren lovende kritieken en volle zalen. Zou hun nieuwe show Enfants Terribles, zonder voormalig lid Pepijn Gunneweg, ook weer zo goed zijn? Het antwoord is volmondig ja. Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde Oudejans maken nog steeds hoogstaand variété. Met onder meer slapstick, muziek, clownerie en acrobatiek vermaken ze ruim anderhalf uur lang het publiek.

Al bij binnenkomst in de zaal kijk je als toeschouwer je ogen uit. Spelers lopen excentriek uitgedost door de zaal heen, en reiken een ieder die dat wil een stukje zwarte tape aan om als snor op te plakken. De toon is meteen gezet: dit wordt een bonte avond. En dat blijkt ook: van alles komt voorbij op het toneel, met als uitschieter een van de laatste sketches. Zonder teveel te verklappen: de glow in the dark geeft een waanzinnig mooi effect. 

Maar bij de Ashton Brothers kan ook een wat abnormaal uitgedoste, klunzig uitziende balletdanser voor ontroering zorgen door onverwacht prachtige dans. Oprechte bewondering oogsten ze door een skelet, die geregeld in de voorstelling opduikt, een klassiek operastuk van Pavarotti te laten zingen. Hierbij zorgen de drie spelers ervoor dat het skelet eventjes menselijk lijkt, door zijn bewegingen perfect zijn emoties en 'gezang' te laten uitstralen.

Geniale, goed doordachte sketches worden soms afgewisseld met een aantal flauwe, minder grappige stukjes zoals de man die ballonfiguren maakt. Alleen bij zijn laatste scène, die uitmondt in een lied en waarbij hij iets verrassends van zijn ballonnen fabriceert, slaat hij de spijker op de kop. Ook het gedeelte met de trampoline achter een doek is wat flauw. Maar dat zijn maar kleine minpuntjes. Bovenal is Enfants Terribles een voorstelling, waarbij je je ogen uitkijkt en veel kunt lachen.

**** Enfants Terribles - Ashton Brothers, gezien op 18 februari in Schouwburg Amstelveen. Nog te zien t/m 12 juni.

Tekst: Léonie Sanders, foto: Tim Klaase

Meer weten