2

Wie bang is, krijgt ook klappen

Chaotische opbouw bij Marc de Hond doet afbreuk aan zijn verhaal

Gezien op: 

31 januari in Cultuurcentrum Griffioen te Amstelveen.

Te zien t/m: 

t/m 20 mei

Het oorlogsverhaal van zijn opa is een mooie kapstok, maar helaas maakt Marc de Hond daar in zijn voorstelling niet goed gebruik van. Wie bang is, krijgt ook klappen mist overtuiging en een rode draad.

Deze tweede voorstelling van De Hond draait om (zijn vroegere) angsten en het oorlogsgeheim van zijn opa. Dit had kunnen leiden tot een ontroerende, tot het eind boeiende voorstelling, maar helaas is Wie bang is...  chaotisch opgezet. Het interessante verhaal over zijn opa in de Tweede Wereldoorlog zou eigenlijk de hoofdlijn moeten zijn, waarin Marc vervolgens zijn eigen anekdotes verwerkt. Nu komt opa Sam pas in de loop van de voorstelling ter sprake, wat zorgt voor een moeizame overgang van een vooral grappige insteek naar een deels serieuzere toon.

Veel grappen zijn van een wat bedenkelijk niveau. In de aanloop wordt de clou al duidelijk en enkele goede punchlines ontkracht hij door nog een zin eraan toe te voegen, als ware hij bang dat wij dom zijn. Bij de No Limit-anekdote duurt het echter een paar seconden voordat het publiek de gedachte erachter snapt. Zulke grappen zou De Hond meer mogen maken.

De Hond maakt veelvuldig gebruik van beeld. Vooral de foto’s en videobeelden van zijn opa zijn een goede toevoeging aan het verhaal. Op andere momenten is het mediagebruik flauw en onnodig. Na afloop vraag je je af of De Hond nou vooral een cabaretier of verhalenverteller wil zijn. Op basis van deze voorstelling kan hij beter voor dat laatste kiezen: gewoon op een podium gaan zitten en met overtuiging zijn verhaal vertellen, zonder flauwe grappen.

Speellijst

Meer weten

Genre: