Hartverwarmende vrolijkheid op De Parade met Ten Damme, Theatertroep en Jan Rot&Edda Barends

Het was aangenaam gisteren op de Parade in Den Haag waar goed weer en puike artiesten zorgden voor een uitgelaten sfeer in drie zeer uiteenlopende voorstellingen. 

Ellen ten Damme zet in met Non je ne regrette rien en even was ik bang dat het programma Je veux de l’amour louter uit brave covers zou bestaan, maar die vrees bleek ongegrond. Zo brengt ze Je t’aime.. moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin op uiterst humoristische wijze waarbij ze onder meer op een hobbelpaard rijdt, fellatio met de microfoon bedrijft en het publiek de hijgpartijen voor z’n rekening neemt. Het resultaat is ronduit hilarisch. Opvallend is het gemak waarmee Ten Damme het publiek bespeelt en zich redt uit onverwachte situaties. Als in Milord de microfoon uitvalt, laat ze het publiek lalala zingen, terwijl ze zelf vrolijk dansend over het podium stampt. Bij Ça plane pour moi komt een klein elektrisch gitaartje uit de lucht waarop ze even later een gierende solo speelt en een geslaagde imitatie van Chuck Berry’s befaamde duckwalk ten beste geeft. De klassieker van Raymond van ’t Groenewoud krijgt een originele vertolking, maar Ten Damme zingt ook enkele eigen nummers van haar laatst verschenen album. Ondanks de vele erg leuke grappen grollen is er ook eventjes ruimte voor verstilling in een subtiele La vie en rose.  De prijs voor artistieke originaliteit zal Ten Damme met deze voorstelling niet winnen, maar dat was natuurlijk niet haar intentie. Dit speciaal voor de Parade samengestelde programma is enorm amusant, zeer hartverwarmend en onderstreept nog eens wat een geweldige vakvrouw Ten Damme is.

Eerder die avond zag ik Jan Rot en Edda Barends samen in U bent mijn moeder, de legendarische productie van Joop Admiraal. Rot speelt liedjes op zijn gitaar en is de zoon van de oude dementerende vrouw die door Barends innemend gespeeld wordt. Dat deze van zichzelf tragische voorstelling een vrolijk tegenwicht krijgt aan het einde waarin Rot met gemak al het publiek laat meezingen, is een fraaie en vooral troostrijke vondst.

De Theatertroep is dit jaar wederom present met Vaudeville, een titel die dit collectief al jaren voert op De Parade, maar die altijd wisselende voorstellingen bevat.  Ik zag een bonte potpourri van korte acts die soms erg melig maar toch ook erg leuk zijn zoals het interview met de violiste van het Concertgebouworkest en de achterstevoren gespeelde dialoog. De geconstrueerde slordigheid en de hoge mate van spontaniteit van het collectief blijft het uitstekend doen op de Parade waarin het spelen met acteren een belangrijk en buitengewoon grappig uitgangspunt blijft.

Foto Ellen ten Damme: Erik van 't Hof, foto Theatertroep: Eric Fecken