Minimalistische monoloog boeit tot het einde

Met enkel een zonder emotie vertelde monoloog, een miniem decor en een muzikant die soms voor de gevoeligheid zorgt, weet Find me a boring stone van begin tot eind te boeien. Acteur Gijs Naber brengt het verhaal in regie van Erik Whien vlak en naturel. Hierdoor mis je soms de extra dimensie die het oproepen van emotie kan geven, maar dit maakt dit de voorstelling ook intrigerend.

Op verzoek van Whien schreef Rik van den Bos de theatertekst, over ‘het leven’, over troost die Nabers personage vindt in het observeren van de alledaagse gebeurtenissen in de stad. Hij heeft recent een dierbare verloren. De toeschouwer volgt zijn reis door het rouwproces, letterlijk en figuurlijk: in het begin van het stuk zit Naber in het schemerdonker, later zet hij zowel zichzelf als het publiek in het licht. Een mooie vondst en een fraai reflectiemoment voor de toeschouwers. Tot dan toe is het stuk boeiend en verslapt de aandacht geen moment, maar blijft het verhaal op afstand.

De mooie songs die muzikant/gitarist Stan Vreeken op bepaalde momenten zingt, zijn gevoelig en zorgen voor intensiteit en geven soms de tijd tot verwerking van Nabers verhaal. Dat bestaat niet uit persoonlijke anekdotes, maar bekijkt de mensheid en haar gedragingen in het algemeen, switchend tussen voor herkenbare situaties en uitgezoomde observaties. Over kleine eigenaardigheden van mensen en het uitdijende universum. Nergens gaat het expliciet over rouw of wat er gebeurd is. Wel voel je de pijn door de tekst heen, ondanks de monotone vertelmanier van Naber. Door deze wijze van vertellen wordt de prachtige tekst in de schijnwerpers gezet en niet de acteur; een verdienste van actuer Naber, maar ook van regisseur Whien.

Find me a boring stone is een stuk zonder oordeel, dat je daardoor des te meer laat nadenken. Het
laat je inzien dat het leven altijd doorgaat en benadrukt de vergankelijkheid, maar toont ook dat dit geen ramp is.

Te zien t/m 21 mei

Foto: Sanne Peper