Topamusement in virtuoze muzikale slapstick

Ooit interviewde ik Brigitte Kaandorp over een programma dat zij maakte met de Wëreldbänd. Ze raakte niet uitgesproken over wat deze mannen allemaal kunnen. Nu zijn artiesten die met elkaar werken wel vaker aardig voor elkaar, maar na het zien van Släpstick, de meest recente voorstelling van de Wëreldbänd, is er maar één conclusie mogelijk. Kaandorp had volkomen gelijk. Deze mannen kunnen alles en zijn ook nog eens onbedaarlijk grappig.

De setlist telt een oneindig aantal nummers die varieert van Zo heerlijk rustig van Wim Sonneveld tot het afgekloven Bohemian Rapshody. Maar de musici halen alles door de mangel en geven altijd een verrassende draai aan hun interpretaties. Dat ze elkaar daarbij ook regelmatig te lijf gaan, elkaars instrumenten bespelen en dat een deel van een trombone ook een dwarsfluit kan zijn maar ook nog dienst doet als strijkstok voor een viool, verhoogt de feestvreugde enorm. En feestelijk is Släpstick van de eerste tot en met de laatste minuut.

De vele scènes en sketches zijn vloeiend aan elkaar gelast met hulp van regisseur Stanley Burleson. Mooi is ook het filmpje waarin Kaandorp als een soort Mary Poppins omhoog vliegt. De muzikanten zijn virtuoos in hun instrumentbeheersing, kunnen prachtig meerstemmig zingen en zijn sterke acteurs met een goed gevoel voor interactie met het publiek. Släpstick is ook een fraaie ode aan het variété en het tijdperk van de stomme film, archaïsche genres die soms in de vergetelheid dreigen te raken. Maar de Wëreldbänd is geen seconde oubollig en pakt de hele zaal in. Dat is onwaarschijnlijk knap en buitengewoon leuk.

Te zien t/m 29 april

Foto: Jaap Reedijk