Wim Helsens vijfde opnieuw vol geniale absurditeit

Hij komt het podium op met een katheder op wieltjes en gaat daar achter staan met een plechtig gezicht. Als hij het woord tot ons richt is duidelijk dat we bij een uitvaart zijn. Al snel ontspoort zijn redevoering. De overledene heet niet Ivo, maar Guido. De spreker is dan ook een invaller.

En natuurlijk maakt hij eindeloze zijstapjes wat vooral zo leuk is omdat hij binnen zo’n zijpad nog een andere afslag neemt en dan nog eens linksaf gaat. En dan weer rechts waarna opnieuw een bocht volgt. En nog een. Zo meandert zijn betoog alle kanten op, maar toch pakt hij op zeker moment de draad weer op. De wijze waarop hij dat doet is erg fijn om te zien.

Dat Helsen een uiterst begaafd verteller is, wisten we al. Toch valt opnieuw op hoe fraai hij zijn verhaal en daarmee de voorstelling opbouwt. Het eerste kwartier vond ik niet top. Het uitgangspunt van de rouwdienst die ontaardt in chaos is erg leuk maar de grappen zijn magertjes, soms zelfs ronduit plat en de Engelse zinnen met vooral verkeerde klemtonen zijn ook wat flauw.

Maar allengs neemt het verhaaltje steeds meer bizarre wendingen, zijn de zijstappen volstrekt labyrintisch geworden en is het niveau van de grappen sterk gestegen. Als hij dan ook nog zo’n typisch Helsen-liedje zingt dat zowel in tekst als in uitvoering, a capella met hilarische danspasjes, volkomen absurd is, ben ik helemaal in de ban van de geniale acteur die Helsen ook is. Dan maakt het niet meer zoveel uit dat een zogenaamde diepere laag of erger nog, een moraal, ontbreekt. 

Er wordt naar u geluisterd – Wim Helsen, gezien op 30 november, Kleine Komedie Amsterdam, tournee t/m 29 april 
Foto: Els Zweerink