Pseudo-buurtfeest in Anderman van Susies Haarlok

,,We gaan het elitaire theaterpubliek confronteren met verhalen uit de volksbuurten’’ , aldus Wessel Schrik van het muziektheatercollectief Susies Haarlok in een interview over Anderman. De opmerking was niet cynisch bedoeld en raakt de kern van dit opzienbarende project.

Bij binnenkomst in de Toneelschuur ligt de vloer bezaaid met plastic bordjes, platgetraptje bekertjes en hangt de zaal vol met vlaggetjes. In het midden staat een podium waarop de vier muzkanten met de ruggen naar elkaar toe hun muziek ten gehore brengen. Het publiek staat of zit op klapstoeltjes en drinkt een biertje dat je zelf kunt pakken. 

Concert, pseudo-buurtfeest en documentaire tegelijk, dat is Anderman. Maanden lang trokken de leden van het muziektheatercolectief Susies Haarlok door volksbuurten in Nederland. Ze interviewden mensen op straat en legden dat vast op film. De gesprekken komen terug in filmpjes en de teksten in veelal jazzy liedjes die tezamen de voorstelling vormen.

De geforceerd jolige sfeer aan het begin is niet aantrekkelijk. De eigenzinnige liedjes, gespeeld op toetsen, cello, banjo en slagwerk zijn dat wel. De teksten bieden een inkijkje in het referentiekader van mensen uit buurten bij wie de straat oranje is tijdens een WK. Het aanhoren van racistische meningen over buitenlanders is vreemd. Wat moet ik daarmee? Begrip opbrengen soms?

Anderman is origineel in zijn concept en door de de buitennissige muziek die meer jazz dan pop is en mooi wordt gespeeld. Susies Haarlok onthoudt zich van een oordeel en beschouwt het project als een pleidooi voor nieuwsgierigheid en het open staan voor de ander. Sympathiek, maar bij mij blijft dat toch niet erg hangen.

*** Gezien op 12 oktober in de Toneelschuur, tournee t/m 23-11, www.susieshaarlok.nl, Foto: Jochem Jurgens