Verslag Festival Boulevard 2: Theater Rast en FC Bergman

Twee acteurs, een Jood en een Arabier, dollen met het publiek. Ze lachen, zingen en klappen en hebben de grootste pret als ze samen in een broek met drie broekspijpen op het toneel staan. De titel van hun voorstelling is even krom als prikkelend: George en Eran lossen de weredvrede op. 

George Elias Tobal is een uiterst getalenteerd toneelspeler, afkomstig uit Syrië, die vorig jaar met Vertreksvergunning een prachtsolo maakte over hoe hij in Nederland terecht kwam. Eran Ben-Michaël zag ik in februari in Eldersland, een geslaagde voorstelling van het Turks-Nederlands gezelschap Rast. De twee kennen elkaar van de Hamlet van De Utrechtse Spelen, raakten bevriend en dagen elkaar aangenaam uit wat leidde tot deze voorstelling.

Het lollige begin maakt al snel plaats voor een adembenemende reeks dialoogen die eigenlijk monologen zijn, die uitmondt in een even hilarische als schrijnende wedstrijd zielig doen en claimen. Eran begint over zijn oma in het concentratiekamp, waarna George verhaalt over zijn belevenissen in het asielzoekerscentrum in Vught. Scherp, hard en geestig maken de twee het Arabisch-Joods conflict op een hoogst persooonlijke manier invoelbaar die zijn uitwerking op de toeschouwers niet mist. Het publiek klapt zijn handen stuk. Eenvoudige, maar prachtige regie van Celil Toksözt. Ga dit zien!

Na afloop spoed ik me naar Theater aan de Parade voor FC Bergman uit Antwerpen, een collectief dat zich toelegt op groots, meeslepend beeldend theater. Ik zie in 300 EL x 50 EL x 30 EL mooie beelden van een dorpje en zonderlinge types in enkele simpele houten huisjes. Deze mensen zijn beurtelings op film en podium te zien maar altijd live in een prachtig decor waar een cameratreintje voortdurend rondrijdt en filmt.

Na drie kwartier lijkt de voorstelling vooral een mooi plaatjesboek maar als geheel toch wat te vrijblijvend, maar dan klinkt plots Nina Simone keihard uit de speakers en zien we een choreografie voor twaalf spelers en twaalf emmers met water. Opeens is een enorme spanning voelbaar. Even later voegen zich tientallen mannen en vrouwen bij hen op het podium en ontstaat een spectaculaire massachoreografie. Een prachtig slotakkoord waardoor ik toch nog met een gevoel van opwinding de zaal verlaat.

Gezien op 3 augustus. De voorstelling van Rast is alleen nog te zien in Amsterdam, eerst 13-16 augustus op de Parade en dan nog in het Fringe Festival 5-15 september.

Foto: Jos Schuring