Column Gijs Scholten van Aschat: Brad P

In je hart weet je dat het geen donder uitmaakt op welke set je staat. Als de camera gaat draaien zijn de regels overal ‘t zelfde, je kent je tekst, je speelt samen, kijkt niet in de lens, (behalve als je Frank Underwood speelt) en je zorgt dat je continu bent, zodat ze de boel prettig aan elkaar kunnen plakken. Maar als de film War Machine heet, een satire over de oorlog in Afghanistan, de producent Netflix, de locatie het binnenland van de Verenigde Arabische Emiraten, en je tegenspeler Brad Pitt is, dan word je toch weer even dat kleine jongetje uit Tiel dat zich vergaapt aan ‘t affiche van Clint Eastwood in For a few dollars more. Je ziet jezelf met Brad aan ‘t zwembad liggen, ‘s avonds aan de bar hangen, ‘let’ s have one more’. A band of brothers.

De auto die me naar Schiphol bracht beloofde veel, zwarte S-klasse Mercedes, met lots of space. Ook de aankomst in Abu Dhabi mocht er zijn. Een Arabische schone dirigeerde me meteen in een auto, koffer werd door personeel opgehaald, in the VIP Room wachten op final destination. Toen nog een rit van drie uur naar het Hilton DoubleTree aan the Gulf. Daar viel ik in een feest van de crew, een combi van Engelsen, Aussies en Amerikanen die allemaal behoorlijk starnakel waren, ik speelde pool met de regisseur die me gecast had, maar naar me keek met een blik van: jou moet ik kennen, maar who the fuck are you? Hij was behoorlijk ver heen, ze waren al vijftig dagen aan ‘t filmen. Het zat er bijna op. Brad niet gezien.

Op de dag van mijn scène zat ik op een parkeerplaats in een benauwde trailer te wachten op transport. Na twee uur werd ik naar de lunch gereden, die minder was dan op de set van Gooische Vrouwen. Klagende Amerikaanse acteurs (what else is new) Toen in busje naar de nieuwe locatie. Maar de driver, een Paki, sprak geen Engels en kon de locatie niet vinden. Ik voelde het al aankomen. Zit je in een film met Brad Pitt, verdwaal je, en bereik je nooit de set, weg Oscar!! Na veel verkeerde afslagen bereikten we de set en inderdaad het kon zo Afganistan zijn (ben er nooit geweest maar dat leek me). Voor alle vrachtwagens, helikopters, etc. waren gearriveerd duurde het nog even, mijn kostuum werd vies gemaakt. De scène behelsde een Amerikaanse generaal (Brad P.) die aan een Dutch contractor (Gijs SvA) vraagt naar zijn bevindingen aldaar. Lengte twintig seconden.

Brad kwam de set op, Hi, how are you, we repeteerden de scène één keer, met twee camera’s en voor ik het wist stond de eerste take erop, de regisseur bleef aan mijn spel sleutelen, woordje daar weg, hier een blik, daar geen pauze etc. Brad was vriendelijk, maar zei niet veel, ontspannen en aardig, maar op zichzelf. En ik drong me niet op. Eind van de scène improviseerden we wat. Dat was leuk, we moesten natuurlijk wachten op de zon, die er wel en dan weer niet was. Eerste dag in het jaar met wolken. Na afloop vroeg ik ‘m toch om samen op de foto te gaan. Tja. Het blijft Brad Pitt. En ik dat jochie uit Tiel. Die nacht sliep ik slecht. Ik wist zeker dat ik de scène ruk gespeeld had, dat ze me een amateur vonden en dat deze flutscène de eindmontage niet zou halen.

Dit is de column van Gijs Scholten van Aschat uit het laatste nummer van Scenes. Dit nummer lezen?. Scènes thuis ontvangen? Word abonnee!

Foto: Jan Versweyveld