Fraaie locatie en mooie muziek bij dansopera van Spinvis

Spinvis zag met het realiseren van de ‘gedanste opera’  Kintsukuroi een lang gekoesterde wens in vervulling gaan. Samen met zijn partner Saartje Van Camp en choreograaf Adriaan Luteijn van Introdans maakte hij een groots opgezette productie op het enorme strand bij West-Terschelling. 

Kintsukuroi is geïnspireerd op de ramp met de tsunami uit 2004. Spinvis bedacht het verhaal van een seismoloog die zijn geliefde verliest in het watergeweld,  maar haar dood niet kan accepteren. Dat verhaal wordt verteld met een voice over van de stem van Spinvis die ook regelmatig liederen zingt.

De voorstelling heeft een bezetting van maar liefst elf mensen, vier zangers, Spinvis met band en twee dansers, de 72-jarige Francis Sinceretti en de jonge ballerina Karin Lambrechtse.  In de muziek valt de koto op, een Japanse harp die door Spinvis bespeeld wordt op een klein podium rechts in het decor, naast twee andere kleine podia, in het midden is een danspodium en links staat het koor.

Het danspodium verbeeldt het eiland waar de seismoloog zijn onderzoek doet, maar dat verhaal blijft hangen in abstracte poëtische toch wat gezwollen taal over de mens versus de krachten van de natuur. Kintsukuroi is de benaming van de Japanse techniek om gebroken porselein met goudlak te restaureren. Waarom de voorstelling zo heet, blijft gissen. In de verte zien we wel wat gouden plakken glinsteren in het zand, maar dat is wel heel ver weg.

Aan regisseur Ria Marks de taak om gesproken tekst, dans en beeld tot een geheel te maken. Dat lukt niet helemaal. Natuurlijk wordt het weidse uitzicht van het strand benut maar de danseres die zich steeds verder verwijdert van het speelvlak eindigt niet in de zee wat in dit verhaal toch voor de hand zou liggen.

De koto klinkt prachtig en de band is met veelal percussieve klanken sterk aanwezig. Ook de subtiele versterking van het geluid is mooi. Spinvis is innemend met zijn nadrukkelijk onnadrukkelijke zang. Het koor stuwt het geluid en ook zijn er enkele fraaie passages op cello te horen. De choreografie is fragmentarisch met enkele warme momenten, maar niet opzienbarend. Er gebeurt dus heel veel in Kintsukuroi, maar het geheel voelt toch wat pretentieus. De locatie en de mooie muziek vergoeden veel.

*** Kintsukuroi – Spinvis, gezien op 15-6 op Oerol, vanaf 25-10 ook in theaters.

Tekst: Jos Schuring