sluimer  Henry van Loon

Gedresseerde gekte bij Henry van Loon

Gekke typetjes spelen met Brabantse tongval – dat ging Henry van Loon altijd al makkelijk af. In zijn derde programma Sluimer kondigt hij aan voor het eerst te gaan zingen. Je denkt: gaat hij nou nóg meer op Hans Teeuwen lijken? Nee, dus.

sluimer  Henry van LoonDe gekte zit bij Van Loon dit keer in een strak plan. Hij speelt een zelfvoldane man die niet kan slapen en in een staat van halfbewustzijn zijn bizarre lotgevallen met ons deelt. De ene na de andere weirdo schudt Van Loon uit de mouwen van zijn blitse ruitjespak.

Tussendoor vertelt hij van zijn eigen dromen. Zoals die van een schuur met vijf muren, met een compressor (‘ik weet niet eens wat dat is’) en een hamer die hij op hilarische wijze aan de muur bevestigt en telkens weer lostrekt.

Van niks iets maken, daarin schuilt zijn talent. De gezingzegde liedjes zijn welkome aanvullingen. En net als je denkt: nu kennen we al die kneuzen wel, is daar ineens een sterke apotheose die Sluimer geraffineerd samenbalt. Anders dan bij Teeuwen is de gekte gedresseerd. Dat geeft Van Loon een eigen geluid. Sluimer is gewoon keigoed.

Tekst: Martin Hendriksma, foto: Bob Bronshoff

Meer weten

Genre: