Oerol verslag deel 1
Vier dagen lang is Scènes op Oerol. Dit is deel één van vier artikelen waarin we verslag doen.
**** Boogaerdt/Vanderschoot & Touki Delphine - Botanical Wasteland
Ze begonnen vooral als mimeduo maar hebben zich steeds meer ontwikkeld tot performers die voortdurend de grenzen tussen disciplines opzoeken. Met Bimbo, Small World en vooral Hideous (Wo)men verrichtten ze baanbrekend werk in het post-dramatische theater waarin niet zozeer het verhaal maar het beeld, geluid en andere ervaringen een grote rol spelen. Ook Botanical Wasteland is een performance waarvan je je kunt afvragen of het theater, muziek of beeldende kunst is. Niet zo’n relevante vraag want het is alles tegelijk. Wel relevant is dat Suzan Boogaerdt vantevoren aan het publiek vertelt dat alles wat we gaan zien en horen live is.
Dat is niet overbodig want als we eenmaal plaats hebben genomen zien we een soort tuinkas, opgebouwd met gerecycled plastic materiaal die echter al snel aan ons oog onttrokken wordt doordat een scherm neerdaalt waardoor we niet kunnen zien wie wat doet. Op het scherm verschijnen projecties en we horen de vaak percussieve muziek die zowel elektronisch als akoestisch is. De filmachtige performance heeft een sterk dystopich karakter en laat een wereld zien waarin de rol van de mens niet meer centraal staat, maar wordt overgenomen door objecten, robots of avatars. Het geheel wordt begeleid door teksten van de Amerikaanse socioloog Donna Haraway die verhaalt over de queeste naar een nieuwe menselijkheid. Of die een kans heeft, wordt niet duidelijk in deze niettemin fascinerende performance. Als de schermen weer omhoog gaan zien we in de tuinkas van alles bewegen en geluid maken maar zijn de mensen verdwenen of onzichtbaar geworden.
****Theater Utrecht – Immens
Kun je eerlijk zijn? Dat is een simpele vraag maar het antwoord is hoogst ingewikkeld. Acteur Vincent van der Valk vertelt ons dat hij sinds gisteren eerlijk is. En hij vindt dat niet makkelijk. Met zijn ‘keytar’ begeleidt hij zichzelf in enkele liedjes en vraagt dan een toeschouwer iets voor te lezen en loopt weg. Uiteindelijk volgen we Van der Valk en zitten met z’n allen in een grote kuil in het duinlandschap. Zijn tot dan toe over geacteerde speelstijl, maakt dan plaats voor een fysieke stijl waarin tekst de overhand heeft en waarbij hij telkens rondjes rennend grote thema’s aansnijdt. Over macht, onafhankelijkheid, religie, schuld, waarheid en leugens om er maar eens een paar te noemen.
Samen met regisseur Casper Vandeputte schreef Van der Valk een muziektheatersolo waarin zij onderzoeken ‘hoeveel waarheid een mens kan verdragen’. Gaandeweg wordt het karakter van dit project door de lawine aan teksten die soms wel erg pretentieus zijn, steeds duidelijker waardoor het geheel aan sympathie wint. Als dan ook nog het dertigkoppige koor zich op welhaast magische wijze in de strijd mengt, blijkt steeds meer dat Immens een uiterst aansprekende voorstelling is over de moderne mens die zich murw gebeukt door te veel vragen en te veel nformatie afvraagt hoe hij zijn bestaan moet inrichten. Intens, vermoeiend, maar o zo eerlijk. Prachtig geregisseerd en indrukwekkend gespeeld.
Tekst: Jos Schuring
