Verslag Theater aan Zee in Oostende - deel 2

Na zes voorstellingen in twee dagen in Oostende blijkt Theater aan Zee een heerlijk festival met een hoge kwaliteit. Alle speelplekken zijn makkelijk te voet bereikbaar, de toegangsprijzen zijn sympathiek en met het Cultuurcentrum De Grote Post en de tent daar tegenover in het Leopoldpark heeft het Theater aan Zee een gezellig festivalcentrum.

SKaGeN - Zeestuk

SKaGeN is een eigenzinnig Vlaaams collectief van theatermakers die met gemak vele disciplines combineren. In de tuin van de zogenaamde Koninklijke Villa kijken we prachtig uit over de Noordzee. Het toneelbeeld van Zeestuk is een metalen staketsel met aan weerszijden houten planken en is in het midden open. Het kadreert de zee als een prachtig levend schilderij.  Beeldende kunst, performance, action painting en toneel zijn de voornaamste ingrediënten van Zeestuk. We leren op kijken naar de zee aan de hand van gesproken teksten op onze koptelefoon. De woorden gidsen ons door de catalogus die we allemaal kregen waarin tal van reproducties van zeelandschappen zijn opgenomen, met werken van Gourbet, Turner en anderen. In de werken van Gerhard Richter is de zee weergegeven in abstracte vlakken. De teksten die we horen via de koptelefoon bevatten fraaie bespiegelingen over kijken, zien en contact maken met wat je ziet. Na verloop van tijd nemen gespeelde dialogen de overhand. De gesprekken over kunst monden uit in vergaande abstracties. De dialogen tussen een tv-journalist en de bondskanselier over vluchtelingen en de 70.000 kilometer kustlijn van Europa zijn van een totaal andere orde. Zo meandert Zeestuk voortdurend tussen realiteit en kunst en probeert die met elkaar te verbinden. Het resultaat is een intrigerende performance die soms raadselachtig is maar ook aanzet tot denken over existentialistische vragen. De sfeer van Zeestuk is zeer Vlaams en soms ook zeer grappig in zijn subtiliteit met fascinerend spel van Korneel Hamers en Clara van den Broek.

Toneelgroep Maastricht -Waar het vlakke land gaat plooien 

Vorig jaar al maakte Toneelgroep Maastricht de voorstelling Waar het vlakke land gaat plooien die ik nu eindelijk alsnog kon gaan zien. Op een sterke poëtische tekst van Jibbe Willems zien we een soort roadtrip van een jong echtpaar dat  Berlijn inruilde voor Limburg. Als zijn moeder op sterven ligt, vertrekken de twee hals over kop naar Limburg en ontspint zich het gesprek over afkomst en ontworteling. De voorstelling is een feestje van energie, muzikaliteit, fijn spel en diepgang zonder intellectuele moeilijkdoenerij. Servé Hermans en Joke Emmers zijn een heerlijk acteursduo waarbij vooral Emmers opnieuw een enorm sterke podiumaanwezigheid etaleert. De zaal in Oostende reageert zeer enthousiast en geeft een open doekje als Emmers het bord langs de snelweg Welkom in Limburg memoreert. De band Het Zuiden rockt er lekker op los. Waar het vlakke land gaat plooien voelt als een popconcert maar is toch ook wel degelijk toneel. Zelden zag ik een voorstelling waarin pure stijlvormen als rock en toneel zo organisch vervlecht zijn.

Samira Elagoz - Cock cock who’s there

In een afbraakpand in de binnenstad van Oostende zie ik de performance van Samira Elagoz. De titel Cock cock who’s there is veelbelovend. Het is haar afstudeervoorstelling bij de Amsterdamse theaterschool. Elagoz is een bescheiden verschijning en komt schuchter op. Ze vertelt tamelijk emotieloos  jaren geleden verkracht te zijn. Om dit goed te kunnen verwerken besluit ze kort daarna tot een projectmatig zelfonderzoek.  Het wordt een queeste naar mogelijkheden om zich opnieuw te verhouden tot intimiteit, seks en mannen.  Daartoe reist ze de hele wereld af om ontmoetingen te hebben die ze allemaal vastlegt op video. Tussen de verschillende fragmenten door spreekt Elagoz wat verbindende teksten. Driekwart van de performance is video en de geluidskwaliteit is matig waardoor lang niet alles goed verstaanbaar is. Cock cock who’s there komt over als een integer onderzoek maar is als egodocument ook vermoeiend. De filmpjes zijn soms grappig, maar kunnen mij lang niet altijd boeien. Wel een moedig project waarin uiterst persoonlijke ervaringen ongetwijfeld ook een universele waarde kunnen hebben.

Gezien op 3 augustus tijdens Theater aan Zee. Cock cock who's there is nog te zien van 14 t/m 16 september in Frascati in Amsterdam.

Tekst: Jos Schuring, foto: Ben van Duin

Meer weten