Aantrekkelijke bewerking van Intouchables

Een overbekende film op het toneel brengen is even voor de hand liggend als risicovol. De makers van Ventoux vervlochten slim een in 2013 overleden dichter met een van de romanpersonages. Scriptschrijver Dick van den Heuvel en regisseur Peter de Baan leggen in Intouchables een accent op de afkomst van crimineel Driss. Hij krijgt een baantje als verzorger van de steenrijke Philippe die in zijn rolstoel lijdt aan fantoompijnen. ‘Ik ben het spook in mijn eigen opera.’

En dus zien we de moeder van Driss regelmatig opkomen. Zij verafschuwt het criminele gedrag van haar zoon en maakt zich ook druk om de broer van Driss die in drugs handelt. Ze neemt Philippe kwalijk dat hij een snel gemaakt schilderij van Driss voor veel geld verkocht, want Driss moet werken voor zijn geld. Deze ingreep vormt een wat rauw tegenwicht in de ontwikkeling van de vriendschap tussen Driss en Philippe en confronteert Philippe met zijn met-geld-kan-alles-houding.

Urmie Plein speelt de volkse moeder van Driss met veel overtuiging. Emile Pos is als dochter van Philippe wel erg schreeuwerig. Verrassend sterk is de jonge Cyriel Guds in zijn rol als Driss. Als jongen van de straat is hij zeer geloofwaardig maar ook als de emotioneel intelligente verzorger van Philippe komt hij authentiek over. De fijnbesnaarde Philippe wordt mooi evenwichtig uitgespeeld door Huub Stapel.

Intouchables heeft veel vaart en krijgt vleugels als Papaoutai van Stromae klinkt en het publiek direct uitbundig meeklapt. Het script loopt lekker soepel en bevat onweerstaanbare grappen, maar is iets te lang. De scène in de opera is bijvoorbeeld overbodig. De vlotte regie zou zonder pauze en twintig minuten korter ijzersterk zijn. Intouchables is niettemin een aantrekkelijke feel good toneelavond met een niet kapot te krijgen verhaal. 

Intouchables, gezien op 21 februari in de Stadsschouwburg Utrecht. Te zien t/m 19 juni.

Foto: Joris van Bennekom