AnneWil Blankers als misantroop

Katherine (Anne Wil Blankers) zit vol haat en verbittering. De misantropische vrouw verloor onlangs haar man en twintig jaar geleden stierf haar zoon aan aids. Deze Andre had een relatie met Cal (Paul de Leeuw) die inmiddels gelukkig getrouwd is met Will (Freek Bartels) en samen een zoontje hebben. Als Katherine onaangekondigd bij het gezin langs komt, worden de rekeningen vereffend.

Dit verhaal houdt je met gemak ruim anderhalf uur in de greep. De tekst van Terence McNally gaat vooral over liefde, kantelende verhoudingen en vergevingsgezindheid. Het verhaal is buitengewoon subtiel en smetteloos vertaald dor Raoul Heertje. Paul de Leeuw speelt Cal zonder opsmuk en geen moment dacht ik aan de vermoeiende tv-persoonlijkheid. Dat is een compliment voor zijn acteren.

Katherine wil weten wie haar zoon aids bezorgde. Als Cal uitlegt dat hij misschien wel een vermoeden heeft, maar niet op zoek ging omdat een hele generatie reeds genoeg gestraft is, neemt Katherine daar geen genoegen mee. Haar verdriet en het onvermogen om daar zonder wrok over te praten, raken Cal omdat hij met haar zijn rouw kan delen. Cal blijft vriendelijk tegen de onuitstaanbare Katherine, ook als zijn partner Wil hem zijn afkeer van haar duidelijk maakt.

Katherine heeft het verlies van haar zoon nooit verwerkt. Dat haar zoon homo was en van Dallas verhuisde naar Manhattan, voor haar het absolute Sodom en Gomorra, blijft ook twinitg jaar na dato voor haar onverteerbaar. Blankers is zo sterk aanwezig dat het haar tegenspelers moeite kost tegenwicht te bieden. Toch lukt hen dat mede danzkij de door McNally mooi geschetste personages.

Moeders en zonen, Kemna Theater/Senf producties, t/m 19 juni, herneming na de zomer
Foto: Leo van Velzen