Best flauw en heel erg leuk

Sag mir wo die blumen sind, zingt Rosa Asbreuk op een klein zijpodiumpje bij binnenkomst. Ze onderbreekt zichzelf voortdurend om het publiek duidelijk te maken dat dit een soundcheck is. Dat is grappig. De voorstelling is nog niet begonnen maar de stemming zit er al gelijk in. 

Het is een gezellig rommelige bende in het zaaltje van Frascati waar De Theatertroep hun zoveelste aflevering van Vaudeville gaat spelen. De theaterdieren van het dit keer elf mensen tellende collectief hebben altijd al een ongekende speelhonger, maar die lijkt nu nog groter na een gedwongen speelpauze want ‘sjongesjonge, want een rare tijden zijn het, sjongesjonge'. Die gretigheid is onbetaalbaar en vooral ook zo leuk omdat de meeste spelers dat zo onnadrukkelijk mogelijk etaleren. Lekker dubbel. Vooral Patrick Duijtshoff is daar erg sterk in.

Ook de Theatertroep beheerst het nieuwe normaal en dus wordt deze voorstelling 'wereldwijd' gestreamd. Daarom doen de leden van het gezelschap zo leuk mogelijk, want ‘alles voor de kijkcijfers’. Al jaren is de Theatertroep bezig met het heruitvinden van de vaudeville, een al decennia verdwenen genre dat ooit in Frankrijk ontstond en een afwisseling is van liedjes en sketches waarbij veelvuldig wordt geïmproviseerd. Bij de Theatertroep krijgt dit aantrekkelijk vorm op piepkleine speelvloertjes met prachtige doeken die voortdurend op en neer gaan, want de scènes zijn vaak erg kort. Dat hoge tempo verhoogt de aantrekkelijkheid.

We zien en horen verschillende liedjes, een quiz, poëzie, slapstick, een hilarische scène met Koreanen en een interview met een fluitiste van het Concertgebouworkest die nooit naast de noten grijpt. Het is allemaal best flauw en heel erg leuk. Die paradox is een van de sterke punten van dit immer gastvrije stelletje theatermakers. Vaudeville is met een uurtje perfect op lengte en daarmee een heerlijk avondje, maar ik kijk wel weer uit naar hun volgende verhalende voorstelling.