Fantastische show met hoog tempo en veel variatie

Toen Alex Klaasen zijn solovoorstelling Eindelijk alleen speelde, was het publiek razend enthousiast, de recensenten lyrisch en was de Neerlands Hoop-prijs voor hem. Maar het bleek toch niet helemaal zijn ding te zijn. Hij doet het graag met anderen en die anderen mogen zich daar heel gelukkig mee prijzen. Dat geldt ook weer voor het fantastische Showponies. 

Met wie hij ook samenwerkt, Alex Klaasen trekt de anderen mee richting zijn niveau en maakt er dus een succes van. Van bescheiden bijdragen in Gooische Vrouwen (film) en Welkom in de Gouden Eeuw (tv) tot theaterwerk in de RoTheater-(familie)voorstellingen, de hoofdrol in Toon en heerlijke samenwerkingsverbanden met Steef de Jong en Henri van Loon. Nu zijn er acht collega's die deel uitmaken van een geweldige show met vooral voor de pauze een hoog tempo, veel variatie -van klassieke zang tot talkshow, van ouderwetse detective tot klassiek sprookje- en ontzettend knappe, vaak zeer scherpe teksten, waarvoor behalve opper-Showpony Klaasen, Niek Barendsen en Jurrian van Dongen medeverantwoordelijk zijn.

Is het eerlijk om er een van de acht uit te pikken terwijl allen ruime voldoendes en méér halen en zo'n Jip Smit en Daniel Cornelissen geweldige bijdragen leveren aan een topavond waar Snip en Snap met verbijstering naar zouden kijken? Doen we gewoon: Freek Bartels lijkt zich stap-voor-stap te ontwikkelen tot breed inzetbaar multitalent. In een groots en meeslepend duet -super pastiche, oren verwennend, glazuur aantastend- met Alex bewijst hij álles met zijn stem te kunnen, elk register wordt benut. Dat hij kan acteren bewees hij al in een paar toneelstukken. Maar dat hij ook over veel humor en timing beschikt is er weer een ontdekking bij. De regisseur dus ook maar even noemen: Gijs de Lange weet Freek, Alex en die hele groep van ervaren en minder ervaren acteurs/zangers tot grote hoogte te brengen.

Het is meer dan zonde om grappen te herhalen of toneelbeelden uitgebreid te beschrijven. Het zit vaak in de details, zoals de dakjes op die metalen schoorsteenpijpen, die ineens perfect als revuehoedjes kunnen dienen. Vondsten in decor, in dans en in zang, maken dat het publiek constant alert is en meeleeft. En terwijl homoseksualiteit toch wel hét thema genoemd kan worden, in welke verrassende gedaante of originele invalshoek dan ook, is er, het verwende premièrepubliek beluisterend, geen sprake van nichtenhumor voor een bepaalde doelgroep. 

Is er voor de pauze sprake van groepsnummers afgewisseld met scènes in kleinere bezetting, na de pauze is Alex Klaasen de hoofrolspeler, gekleed als Hollywood-diva à la zijn heldinnen Barbra, Judy, Liza, Bette en nog een paar. Slechts een paar keer 'gestoord' door iemand uit zijn cast laat hij in die enorme vermomming de zaal middels klassieke songs én een prachtig lied over de band met zijn vader in zijn ziel kijken. En dát is tot slot ook nog wel verrassend: waar ik en wellicht velen na zo'n voorspel nog een grandioze apotheose vol toeters en bellen verwacht, eindigt de kostelijke avond stijlvol, verstild, vol symboliek. Hoe precies? Ga vooral kijken.

Te zien t/m 10 juni, foto's:Tom Sebus