Flink tempo maar het schuurt nergens

Tijdens het passende slotakkoord, You can't always get what you want van The Stones zit Platonov bij het uitzendbureau. Hij is alles kwijt, vrouw, kind vrienden en huis. Hoe dat zover heeft kunnen komen is al vrij snel duidelijk in deze bewerking van regisseur Thibaud Delpeut. Platonov is een vervelend, verwend jochie dat zich superieur waant aan zijn omgeving en iedereen beledigt en gebruikt.

De laatste Nederlandse enscenering van dit eerste toneelstuk van Tsjechov, geschreven op 21-jarige leeftijd, dateert van achttien jaar geleden en was van 't Barre Land met een fraaie Jacob Derwig die het ook vertaalde. Delpeut gebruikt die versie als basis maar veranderde de tekst radicaal en plaatste het verhaal in het heden waarbij de familieleden zijn vervangen door een hedonistische vriendengroep die samen een loft bewoont.

Iedereen in het huis is dol op Misha Platonov, maar afgezien van zijn aantrekkelijke uiterlijk is eigenlijk niet helder waarom dat zo is. Vanaf het begin gedraagt hij zich uiterst onsympathiek. Iedereen worstelt met het moderne bestaan waarin zekerheden zoek zijn, maar het draait voortdurend om de narcistische Platonov. En hoezeer Vincent van der Valk ook zijn best doet, deze Platonov krijgt toch niet al te veel diepte. Hij spreekt snel, hopt van de een naar de ander voor aandacht en lijkt alleen uit op bevestiging van zijn eigen genialiteit, hoewel hij die ook al vrij snel zelf in twijfel trekt.

Het is bepaald aantrekkelijk om tien jonge talentvolle toneelspelers te zien, maar de aanpak van Delpeut mondt uit in een voorstelling die wat vlak is, wel een flink tempo heeft, maar nergens schuurt en vooral voorspelbaar is.

Te zien t/m 12 mei

Foto: Roel van Berckelaer