Geestig stuk ontspoort in absurdisme

In het satirische De Hokje doet de beruchte crimineel Anuar K. (Olaf Ait Tami) zijn verhaal in de tv-talkshow Kim Luistert. Hij tikt alle boxjes van ‘de criminele Marokkaan uit de ghetto’ aan: gouden tanden, accent, bomberjack, straattaal en een wie-doet-me-wat-houding. Zijn zus Dunya (Maryam Hassouni), een welbespraakte advocaat, staat hem bij tijdens het live-interview. Alle clichés en vooroordelen over Marokkanen komen voorbij en presentatrice Kim (Randy Fokke) probeert er een zo sensationeel mogelijk verhaal uit te halen. Alles voor de kijkcijfers.

In de vaak geestige, rake teksten van tekstschrijver Dunya Khayame bevestigen Anuar en zijn zus alle vooroordelen over moslims uit achterstandswijken die Kim opwerpt, van het criminele circuit waarin je geboren wordt tot de onderdrukking van de vrouw. Net als je denkt dat het te lang doorgaat, komt er een zeer verrassende twist in het verhaal die alles op zijn kop zet. Deze verandering van perspectief zorgt voor een interessante, frisse zienswijze op hokjesdenken en de altijd negatieve framing hiervan. Wat als je alle vooroordelen eens gaat uitbuiten en zo juist in the picture komt?

Dit uitgangspunt is door Khayame en mede-conceptbedenker en regisseur Tim Kamps goed bedacht en levert stof tot nadenken. Helaas wordt het stuk naar het einde toe steeds absurdistischer en over de top, met een compleet ontspoorde, slapstickachtige slotscène tot gevolg. Jammer, want met het goede concept, de geestige teksten van het eerste half uur en het prima spel van de drie acteurs had er meer in gezeten.