Gewone vrouw in prachtige film

Bij aanvang zien we een minutenlange film waarop een oudere vrouw in een wit gewaad langzaam naar ons toe zweeft en uiteindelijk liggend op de rug met de handen over het lichaam gekruist stil blijft liggen. Het blijkt de grootmoeder van de theatermaker te zijn die tot leven gewekt wordt door actrice Sanne Vanderbruggen die onder het filmdoek staat in een vitrinekast.

Floor Houwink ten Cate maakte bij Nineties Productions al zeven voorstellingen. De laatste daarvan was de ‘electro-opera’ Merkel, in coproductie met Orkater waarmee haar naam bekender werd bij een groter publiek. Met Nineties won ze in 2017 al de BNG Bank Theaterprijs voor Untitled, 2017. Daarnaast maakt ze voorstellingen bij Frascati Producties waarvan, Het standaard leven van een standaard vrouw de eerste is. City of Silence is gepland voor een jaar later, maar omdat Frascati rijkssubsidies verliest is die productie onzeker geworden.

De vertelling is erg goed gespeeld en geeft ons een beeld van het leven van de vrouw op film. Die film speelt af en toe door gedurende de voorstelling en toont het sterven van de grootmoeder. Die wordt gespeeld door Marlies Heuer die enkele jaren geleden bijna het leven verloor na een zware ziekte, maar wonderwel herstelde, wat de film een merkwaardig accent verleent. Uit het verhaal blijkt dat de kleindochter haar oma graag beter had willen leren kennen. Maar het leven van de grootmoeder is niet opzienbarend zoals de titel van de voorstelling al doet vermoeden. 

Het concept van deze voorstelling is prachtig, maar de actrice in de vitrine zorgt ook voor afstand wat het meevoelen belemmert. Daarbij zijn de filmbeelden zo krachtig dat de actrice daar nauwelijks tegenop kan. Het laat deze toeschouwer enigszins onbevredigd achter met vragen over het standaardleven van deze standaardvrouw. Dat is jammer, want de esthetische film is weergaloos.

Foto: Julian Maiwald