Goede bedoelingen, geen drama

Na successen met de Drentse Bluesopera en het Pauperparadijs, is theatermaker Tom de Ket opnieuw aan de slag gegaan in Drenthe met een groots spektakel. Het uitgangspunt van Mammoet is respect voor de aarde, waarbij De Ket zich liet inspireren door de bestseller Sapiens van Harari. De uitwerking is teleurstellend.

De Ket voert sekteleider Urdward (Paul R. Kooij) met zijn gezin ten tonele die de hoogmoed van de Westerse mens wil onderzoeken en daartoe het Mammoetgenootschap heeft opgericht. Daarmee speelt hij oude rituelen na om verbinding met de aarde en de oermens te realiseren. Dit resulteert in een bonte mengeling van scènes over onder meer de jacht op de mammoet, het ontstaan van hunebedden en een verhaal over het veenlijkje Yde. Intussen blijkt Urdward problemen te hebben met zijn vrouw die de zaken van het genootschap bestiert, maar zich van hem afkeert na de ontvangst van een fikse belastingaanslag. Zijn puberdochter is dan al lang in opstand gekomen en wil een vriend met een brommer.

Vanf de tribune kijken we naar een enorm speelvlak met daarachter het prachtige Buinerveld. Er zijn veel massascènes en er klinkt regelmatig muziek van Radek Fedyk van Het Houten Huis. De fraaie a capella zang doet denken aan Scandinavische en Bulgaarse folk, maar ook is er een mooie saxsolo in het Requiem voor dieren.

De kwaliteit van de productie wisselt sterk. Kooij is als sekteleider ook verteller en maakt indruk met zijn tomeloze inzet. De zang en choreografieën zijn fijn en de aankleding is mooi, maar de regie is vooral te schreeuwerig, waardoor de kracht afneemt naarmate de voorstelling voortduurt. Dat sommige scènes veel te lang zijn, helpt niet. Ondanks ondersteuning van twee dramaturgen heeft De Ket heeft zich als schrijver en regisseur vertild aan zijn ambitie. Jammer, want de thematiek is uitermate actueel en de locatie is schitterend. Mammoet staat bol van de goede bedoelingen, maar ontbeert goed drama.