Hilarisch en intiem tegelijk

Hij beweegt zich over het podium zoals we hem kennen: springerig, vol snelheid en energie, komisch, absurde anekdotes vertellend en geregeld improviserend. Maar tijdens Onze Henry zien we ook een nieuwe, persoonlijkere kant. 

Hij vertelt dat hij pas geleden voor het eerst een huis heeft gekocht. Persiflages van mensen, zoals makelaar Erland, komen voorbij. Het lijkt een voorstelling zoals zijn vorige voorstellingen te worden: een hoge grapdichtheid, innemend, maar niet te dichtbij hem zelf. Maar dat is nu anders wat alles te maken heeft met het overlijden van zijn moeder. Van Loon is nu soms veel persoonlijker. Daardoor is Onze Henry een avond waarbij je nog steeds heel vaak lacht, maar ook geniet van prachtige, intieme momenten.

De hoofdmoot van zijn voorstelling blijven de hilarische anekdotes en de in eerste instantie doodnormale situaties die vaak in absurdisme eindigen, zoals zijn reis naar Thailand waar hij uiteindelijk seks heeft met een aap. Ook loopt hij tijdens een wandeling in Los Angeles zanger John Mayer tegen het lijf, waarna een heerlijke muzikale parodie op de singer-songwriter volgt. Typerend voor de komiek is dat hij zegt rust nodig te hebben gehad na het overlijden van zijn moeder, maar vervolgens de drukke wereld over reist. Hij vertelt over zijn passies, die grotendeels bizar zijn: fjorden, formica, karten en vooral motorrijden.

Tussen deze onnavolgbare verhalen die vaak compleet uit de eerst opgebouwde realiteit gerukt zijn, zijn nu echter ook kwetsbare, persoonlijke gedachten en herinneringen aan zijn overleden moeder en zijn alleen achterblijvende vader geweven. Hij vertelt mooi en beeldend over het laatste reisje met zijn moeder en het hele gezin, naar Vlissingen. Op zulke momenten dimt het licht, neemt hij meestal plaats op een stoel en is duidelijk te voelen hoe belangrijk ‘ons mam’ voor hem was en hoe goed hij nu beseft dat het belangrijk is regelmatig ‘naar huis’ te komen; iets wat hij eerst niet vaak deed. Het zijn steeds korte intermezzo’s, waarna het harde licht weer aangaat en Henry meteen in een compleet ander, hilarisch verhaal overstapt, een mooie regiekeuze.

Ook al zijn de gesprekken tussen vader en zoon Van Loon doordrenkt van nuchterheid en praten ze niet makkelijk over hun gevoelens, je voelt de goede band tussen hen. Aan het einde van de voorstelling merkt Henry op: “Ik ben zo trots op hem. Waarom kan ik dat nou niet gewoon zeggen?” en volgt een prachtig lied over waarom alles toch voorbij gaat, ook al is er een doel en een reden.

NB: Ik zag een try-out. Onze Henry is op 6 december in première gegaan.

Foto: Bob Bronshoff