Inspirerende verhalen die soms wat kabbelen

Laura van Dolron gaat voorbij de smalltalk in Wat we normaal niet horen. Dat levert inspirerende verhalen op die je soms anders naar vaak gegeneraliseerde ‘groepen’ laten kijken, maar de spanningsboog verslapt wel op sommige momenten.

Er staan zo’n tien stoelen op het podium, waarschijnlijk een visualisering van alle mensen waarmee Van Dolron sprak voor deze voorstelling. Vanavond zijn er drie gevuld: door de theatermaakster zelf, haar klankbord Steve Aernouts en ‘vluchteling’ Marcio – al oppert Van Dolron het woord ‘thuiszoeker’ te gebruiken. Frank van Kasteren zorgt voor live muziek.

De ‘stand-up filosofe’ is de afgelopen tijd door Het Zuidelijk Toneel op reis gestuurd langs verschillende bijzondere plekken; vaak ging Aernouts mee. Ze bezochten onder meer de AA, een hospice en een tbs-kliniek. Van Dolron vertelt over de inspirerende, vaak universele verhalen van de mensen die ze daar ontmoetten. Meteen aan het begin van de avond krijgen we een filmpje te zien; een jonge vrouw met een eetstoornis vertelt heel ontwapenend over haar ervaringen in de maatschappij en haar gedachtes daarover.

De toon is gezet; vanavond krijgen we verhalen te horen die ons wellicht aan het denken zetten over bepaalde groepen in onze samenleving. Die eerste vrouw, toevallig ook Laura geheten, is echter de enige van wie we het persoonlijke verhaal uit eigen mond horen. Voor de rest vertelt Van Dolron de verhalen, grotendeels ook die van Marcio. Ondanks haar prettige manier van vertellen en de regelmatige interactie met Marcio en Aernouts, had het de impact en levendigheid waarschijnlijk vergroot als er meer van de verhalen op een of andere manier door de persoon zelf waren verteld of op een andere manier op het toneel waren gebracht.

Het is wel een gouden greep om Marcio mee te nemen naar de theaters. Hij heeft de lachers vaak op zijn hand, maar zegt tegelijkertijd rake dingen. Ook mooi was zijn uitleg in het Portugees over ‘de duivel’, die hij vreest. Muzikant Van Kesteren had deze avond tekstueel niet veel toevoegingen, maar net als in de vorige voorstelling die hij met Van Dolron maakte – Een antwoord op alle vragen – was wát hij zei steeds indrukwekkend omdat het recht uit zijn hart leek te komen.

Vooral de verhalen over de AA-meetings en de treffende zin over vluchtelingen (“Vluchtelingen zijn er niet, behalve als ze bijvoorbeeld naar de supermarkt gaan; dan wordt er opeens heel erg op ze gelet.”) zijn een eye-opener. Andere anekdotes, zoals in de tbs-kliniek waar Van Dolron een van haar vorige voorstellingen speelde, leken minder relevant of gingen te lang door.