4

Kijkgedrag gemanipuleerd in fascinerende live film

Johannes Bellinkx beweegt zich op het snijvlak van beeldende kunst, theater en film.  Op een duin aan de rand van West Terschelling staat  zijn wonderlijk ogende installatie waar we als publiek allemaal een plekje in krijgen nadat ons eerst letterlijk de maat is genomen.

Eenmaal geïnstalleerd en voorzien van instructies doen we de poncho om en zien we  een streep landschap. Die streep wordt gevormd  door het uiteinde van een lucifersdoosachtige kist die door Bellinkx verschillende richtingen opgedraaid wordt tijdens de voorstelling. Dat is een wonderlijke ervaring. Eert zien we wat duin. Dan het wad. Daarna een stukje zee. Maar opeens is daar vlakbij een roofvogel die onze kant opvliegt. Een magnifiek gezicht. Dan kijken we weer in de verte naar een man in het bos.

Verhalend is de voorstelling niet, maar fascinerend wel. Je kijkt en vraagt je af wat toeval is en wat niet. Tot je beseft dat hier een  voorstelling gemaakt wordt die zich als een live film vlak voor je neus afspeelt. Niet alles wat je zag was toeval. Het is bedacht. Het is aangenaam om zo gemanipuleerd te worden in je kijkgedrag. Het schept namelijk ook, hoe paradoxaal ook,  een bepaald soort vrijheid omdat je je door deze voorstelling realiseert hoe geconditioneerd je vaak bent. En dat je daar dus ook afstand van kunt nemen.

Johannes Bellinkx – Framing, gezien op 14 juni op Oerol. Ook nog op Over het IJ.

Foto: Jos Schuring