Knappe vertelling over een moffenhoer

Meegaan met foute personages, het blijft een interessant fenomeen. In Hart zien we het relaas van Greetje die bij aanvang van de Tweede Wereldoorlog veertien jaar oud is. Ze gaat uit met een Duitse officier. Het zal haar hele leven bepalen. Hoe fout is Greetje eigenlijk? De voorstelling geeft er geen antwoord op, maar kweekt begrip voor verkeerde beslissingen.

Greetje wil net als elke puber erkenning en zoekt avontuur. Aks ze eenmaal met Duitse soldaten verkeert, is er voor haar geen weg meer terug. Het brengt haar in een isolement. Twaalf jaar later blikt ze terug op haar daden van toen. En dan zoekt ze ook weer die Duitse officier op in Berlijn. Wat er dan gebeurt zou je kunnen zien als haar wraak. Maar of dit haar genoegdoening brengt, wordt niet duidelijk. Zoals zo vaak stelt theater vragen en geeft het geen antwoorden. Soms is dat onbevredigend, maar dat is bij Hart bepaald niet het geval. 

Madeleine Matzer hernam deze voorstelling van tien jaar geleden, gebaseerd op Hart van prikkeldraad van Lisette Lewin, met dezelfde actrices. Je gaat als toeschouwer heel makkelijk mee in het verhaal van Greetje dat nu eens door Wendell Jaspers en dan weer door Fokka Deelen wordt verteld. Gezamenlijk spelen ze ook andere personages, maar altijd is volstrekt helder wie wie is.

Voor mij is Wendell Jaspers een reden om naar het theater te gaan. Het naturel in haar spel en de wetenschap dat ze altijd nog iets meer te vertellen heeft dan wat ze op dat moment laat zien, is een genot om naar te kijken. Maar ook Fokka Deelen is sterk op dreef en het zichtbare spelplezier en de wijze waarop de twee elkaar aanvullen in hun spel is erg aanstekelijk. Ook dat maakt dat je niet snel een oordeel wilt hebben over het gedrag van Greetje. Dagen later zit dat nog in mijn hoofd. Hart is een knap gemaakte voorstelling.

Hart van Matzer, gezien op 11 februari in de Toneelschuur, Haarlem, Tournee t/m 28 maart.
Foto: Karin Jonkers