Liefdevolle regie over gezin in verval

De broers staan elkaar naar het leven. Even later spelen ze een fraai duet op saxofoons. David haat zijn moeder. Zegt hij. Dan snelt hij haar weer te hulp als vader voor de zoveelste keer zichzelf onmogelijk maakt door overmatig drankgebruik.

De nacht, de moeder van de dag toont op pijnlijke maar soms ook komische wijze hoezeer leden van een gezin tot elkaar veroordeeld zijn, daaraan willen ontsnappen, maar dat niet kunnen. Het mooiste blijkt dat als Georg aan zijn moeder vraagt: ‘Jij gaat toch weg hier?’ Waarop zij antwoordt: ‘Ja ik geloof van wel hè?’

In de jaren tachtig was de Zweedse toneelschrijver Lars Norén erg hip. Na een lange periode waarin zijn werk nauwelijks meer werd gespeeld, is sinds enkele jaren een ware revival gaande. Noréns stukken zijn sterk realistisch en gaan altijd over familieverhoudingen. Hij schreef veel over mensen met psychische problemen en laat feilloos hun waarheid zien waardoor je eigen werkelijkheid anders kan worden. In De nacht, de moeder van de dag krijgt dat mooi gestalte. Naarmate je verder het verhaal ingezogen bent, kantelt telkens je gevoel over de verschillende personages. Soms voel je mee en op andere momenten overheerst onbegrip. Dat wordt zover doorgevoerd dat de grens tussen wat wel of niet normaal is vervaagt.

Het toneelstuk van Norén over het gezin in verval sloeg in als een bom toen Karst Woudstra het in 1983 regisseerde bij het Publiekstheater met een indrukwekkende Pierre Bokma als David. De rol van de jongste zoon van het echtpaar dat samen een hotel runt, wordt hier gloedvol gespeeld door Minne Koole. Wouter Van Lierde speelt diens vader en maakt een deerniswekkende figuur van hem. Theatergroep Suburbia brengt De nacht, de moeder van de dag als zomerproductie op Stadslandgoed De Kemphaan in een liefdevolle regie van Albert Lubbers. Hij schrapte flink in de tekst maar niettemin duurt het stuk een dikke twee uur. Dat die tijd omvliegt is een groot compliment aan de makers.