Losse scènes zonder leidraad

Laat vier talentvolle performers onder begeleiding van een regisseur, fameus om haar repertoiretheater, een montagevoorstelling maken en je kunt er alle hoop op hebben dat er wederom een originele en overtuigende Toneelschuur Productie tot stand komt. Maar het is net niet gelukt.

Het openingsbeeld is leuk, rook en veel planten geven het idee dat er een heel oerwoud of op z’n minst klein tuincentrum op toneel te vinden is. Bovenin hangt het Engelse woord voor geluk in neonletters. De opkomst van Linde van den Heuvel als een soort van lijdensbacterie is verrassend, origineel en overtuigend, niet alleen door haar geweldige kostuum (Bernadette Corstens). Lijden is goed en nodig, schenen zijn er om te stoten, zij en haar enorme familie houden van zulke zaken, net als van ingescheurde nagels en andere narigheid die lijden bevordert. De timing van Linde is mooi. Dan wordt de jacht op haar ingezet en rollen we vervolgens van scène in scène van een flinterdun verhaal dat zelfs geen verhaal wil worden, praktisch zonder leidraad of boodschap.

De dialogen zijn mager, bestaan vaak uit een opeenstapeling van clichés. Een onder het glittergordijn door uitgevoerde act met plastic bekertjes is geinig, maar ook vrij mager uitgevoerd. De performers komen maar mondjesmaat uit de verf. Hoeveel meer had er bijvoorbeeld kunnen worden gedaan met de fantastische mimiek van Victor IJdens? Het lijkt alsof er net niet genoeg tijd is geweest of genomen om alle onderdelen goed uit te werken, om ze een noodzaak te geven, met elkaar in verband te brengen. Een rustig uitgevoerde monoloog van Sander Plukaard, compleet met aandachtig uitgevoerde rookgebaren, trekt wél even de aandacht. En ook mooi is het verhaal van Tessa Jonge Poerink, waarin zij zowel grappig als waarachtig haar verlangen weet over te brengen naar iemand om haar leven mee te delen.

Foto: Sanne Peper