4

Ongebreidelde creativiteit en spelplezier in De Familie Mansøn

Op Oerol vorig jaar verraste Lars Doberman met een originele muziektheatervoorstelling die geïnspireerd was op Chet Baker. Het collectief bestaande uit Reinout Scholten van Aschat, Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Mattias van de Vijver en Jip van den Dool richt zich in hun tweede voorstelling op Charles Manson. Hij werd met zijn ‘Family” verantwoordelijk gehouden voor vele moorden waaronder die op de zwangere Sharon Tate. Cultfiguur Manson zit nog steeds in de bak en krijgt nog dagelijks post. De Dobermannen proberen met deze voorstelling uit te vinden wat er zo lekker is aan het kwaad.

Bij binnenkomst in de zaal klinkt vrolijke marsmuziek. Als dat stopt, gaan de vier acteurs, tot dan slechts gehuld in ondergoed, midden op de speelvloer rond een hoopje kleren staan. In volmaakte stilte kleden de vier zich aan. Deze scène duurt enkele minuten. Er is geen enkel kuchje, de zaal is muisstil. De enorme stilte creëert een serene sfeer en maakt nieuwsgierig.

Wat volgt is een collage van zeer uiteenlopende scènes die veelal een absurde sfeer hebben zoals het gezinstafereeltje aan tafel dat even later overgaat in de verkrachting van Charles Manson door zijn pleegvader. Mattias van de Vijver wikkelt zich in een jurk maar wordt even later neergestoken. De vloer van het decor bestaat uit tegels die af en toe met een zuignap opgetild worden. Op de achterzijde bevinden zich foto’s die tezamen verschillende episoden uit het leven van Manson vormen.

Rode draad tussen de min of meer chronologische scènes vormen de interviewfragmenten met Manson die al vijftig jaar gevangen zit. Alle acteurs spelen beurtelings Manson en benadrukken daarmee zijn charisma. Hem doorgronden lukt geen van de vragenstellers. Dat het kwaad in een ieder van ons schuilt is als conclusie of analyse te mager, maar veel verder dan dat kom ik niet in De Familie Mansøn.

Spannend is de muziek die zich op totaal eigen wijze beweegt tussen toegankelijke pop, sferische of springerige jazz en wat steviger rock waarbij de acteurs/musici regelmatig elkaars instrumenten overnemen. Prachtig is het einde waarop de vier uiterst breekbare a capella zang vlak bij het publiek brengen. Ongrijpbaar is de voorstelling soms wel en als je niet weet dat Charles Manson ook liedjes componeerde voor The Beach Boys, zijn de fraaie close harmony passages misschien lastig te plaatsen, net als de vloertegelfoto’s of sommige projecties. Maar de ongebreidelde creativiteit, de eigenzinnige acteerstijl, het fraaie videowerk van Jochem Laarhoven die ook het decor maakte, en de wijze waarop de gretig gespeelde scènes elkaar snel afwisselen, is een lust voor ogen en oren. In de verte doet De Familie Mansøn denken aan het werk De Warme Winkel, zij het dat Lars Doberman veel esthetischer te werk gaat waar De Warme Winkel dat juist vermijdt. Glashelder is dat dit groepje jonge jongens bulkt van talent. Reikhalzend kijk ik uit naar hun volgende productie.

De Familie Mansøn - Lars Doberman / Orkater, gezien op 8 november in de Toneelschuur. Tournee t/m 15 december.

 

Foto's: Ben van Duin
 

Meer weten