Prachtige beeldtaal mist overtuigingskracht

Een fraaie houten gevel met vier deuren vormt het toneelbeeld. Beurtelings verschijnen vier vrouwen die zich een voor een meerdere keren aan het publiek voorstellen. Brutaal, bescheiden, verlegen of juist stoer. Telkens zijn de vrouwen gehuld in een andere outfit, totdat opeens de vier vrouwen in stilte naakt naast elkaar staan.

De performers staan enkele keren in zo’n rechte lijn. Dat verwijst naar de titel van de voorstelling SYZYGY, een term uit de astronomie waarbij tenminste drie hemellichamen op één lijn komen. Na verloop van tijd zien we het decor veranderen in een wand vol spiegels waarbij de sfeer dreigend en duister wordt en de vier performers uiteindelijk ten onder lijken te gaan.

In SYZYGY wil Ahlbom onderzoeken hoe ‘cultuur en media invloed op ons zelfbeeld hebben’ en ‘hoe we kunnen omgaan met verandering’. Deze omschrijving is wat vrijblijvend en dat is de voorstelling helaas ook. Na de grappige opening die net wat te lang is waardoor de kracht ervan afneemt, volgen de verschillende scènes elkaar snel op in een oogstrelende mix van dans, muziek en beweging. Het zoeken naar betekenis blijkt echter een onmogelijke opgave en ik blijf vooral kijken naar fraaie beelden. Soms zijn die absurd, dan weer enigszins surrealistisch, bijvoorbeeld als vanonder een rok een ouderwetse hoorn van een telefoontoestel verschijnt. Mooi zijn de scènes met een groot aantal armen en handen en het moment waarop een vrouw vogeltjes uit haar tas laat vliegen.

Het lijkt alsof Ahlbom met zijn prachtige beeldtaal en energieke, sterke performers ons iets wil vertellen, maar wat dat is blijft onduidelijk. Hij citeert in SYZYGY deels uit eigen werk. De choreografie is wel mooi, maar niet heel erg origineel en bevat scènes die lijken op wat ik wel eens eerder zag bij het Nederlands Dans Theater of Introdans. SYZYGY is een fraaie collage en zeker fijn om naar te kijken, maar mist overtuigingskracht.