Een van de rake thema’s in Ongestoord is de dunne scheidslijn tussen gek en normaal. Foto: Jaap Reedijk
3

Ongestoord - Marjolijn van Kooten

Psychiatrisch cabaret zorgt voor harde lach

Gezien op: 

8 december in Zaantheater in Zaandam.

Te zien t/m: 

8 mei

“Ik ben al zolang normaal; ik word er gek van!” Na vele jaren paniekaanvallen en depressies en twee voorstellingen daarover, gaat het nu al een tijdlang best goed met Marjolijn van Kooten. Ze heeft een man, een koophuis én geen diagnose meer. Toch weet ze ook in deze gelukkige toestand haar psychiatrisch cabaret nog een level hoger te trekken. De cabaretière zorgt vaker voor een harde lach en heeft iets meer structuur aangebracht.

Rode draad is de vakantiereis naar Spanje die ze onlangs met haar man maakte; de eerste keer in vele jaren dat ze ver van huis op vakantie durfde te gaan. Voor psychiatrische patiënten zijn haar anekdotes herkenbaar: juichen na alle kleine dingen die lukken, maar ook je afvragen welke gevoelens nu echt zijn en welke je je inbeeldt. Ongestoord is echter, net als haar vorige voorstellingen, net zo leuk voor ‘normale’ mensen, die er hopelijk ook nog iets van opsteken.

Maar wat is normaal? Een van de rake thema’s in Ongestoord is de dunne scheidslijn tussen gek en normaal. Want is het bijvoorbeeld raar tegen je navigatie te praten als deze je weer eens tot waanzin drijft? En hebben we niet allemaal meerdere persoonlijkheden in ons verenigd? Het ene moment heeft je innerlijke criticus de overhand, het volgende moment het slachtoffer. Van Kooten gebruikt de grappige vergelijking met een vergadering die permanent in haar wordt gevoerd, en waarvan eerst bijvoorbeeld de ambitieuze vrouw en dan weer de pleaser de voorzitter is.

Van Kooten wordt muzikaal bijgestaan door pianiste Vera Marijt en aan het slot door ‘engel’ Marco de Kramer. Dit laatste kwam redelijk uit de lucht vallen en was een wat rare kwinkslag in de voorstelling. Loze, onnodige zijwegen zonder toegevoegde waarde waren er wel meer, zoals een fictieve anekdote over het vermoorden van haar vader, en een – op zich grappig – lied over woede. Dit leek echter er meer in te zijn gestopt voor het humoristische, Kaandorp-achtige element, zonder directe aansluiting met de hoofdlijn van Van Kootens voorstelling.

Van Kooten groeit nog steeds op het podium, zowel wat betreft performance als inhoud, en ik ben benieuwd waar haar volgende voorstelling over gaat, nu het gelukkig zoveel beter met haar gaat.


 

Meer weten

Genre: