Relevantie ontbreekt in hysterische voorstelling

De negenjarige Victor besluit op zijn verjaardag niet meer het modelkind te zijn dat hij tot dan toe is geweest. Hij gooit niet alleen een duur serviesstuk aan diggelen, en geeft daarvan anderen de schuld. Hij laat ook zijn verjaardagsfeest ontaarden in een grote chaos door samen met vriendinnetje Esther openbaar te maken dat zijn vader en haar moeder een affaire hebben.

Hierna zorgt de hoog intelligente Victor (gespeeld door Janneke Remmers) er al manipulerend voor dat het bedrog van de volwassenen steeds verder ontmaskerd worden zodat de grond langzaam onder hun voeten verdwijnt. Hoewel het best logisch kan zijn het satirische vaudeville-verhaal van Roger Vitrac uit 1928 over-de-top te spelen, gaan de spelers van Dood Paard hier te ver in. Het resultaat is een schreeuwerige opvoering met acteurs die te veel een leeg omhulsel of ‘character’ zijn om geloofwaardig te zijn. Manja Topper speelt zowel Victors moeder als De Generaal door telkens een bontmuts op en af te doen. Wat die Generaal in het verhaal doet, blijft onduidelijk.

Ook niet helder is het waarom van de vele hysterische momenten zoals de ogenblikken dat spelers schel staan te gillen. Het lijkt vaak hysterie om de hysterie. Dood Paard staat er bekend om met eigenzinnige bewerkingen van klassieke stukken de geest te willen scherpen. Dat valt in Victor of de kinderen aan de macht erg tegen. Na afloop vraag ik me af wat ik van dit stuk meeneem. Een dag later weet ik het nog steeds niet.

Foto: Sanne Peper