René van ’t Hof weergaloos in Not the Tommy Cooper Story

Dat René van ’t Hof een van de weinige Nederlandse acteurs is voor wie je ongeacht in wat voor productie hij speelt, naar het theater wilt, bewijst hij wederom in Not the Tommy Cooper Story, een gelaagde voorstelling die zich niet in een hokje laat plaatsen.

Toneel, muziektheater, cabaret, variété, Not the Tommy Cooper Story is het allemaal. Zelden zag ik een voorstelling die zo hybride is als deze productie van Toneelgroep Maastricht. Dat cabaretiers bij toneel riskant is en zeker geen garantie voor succes is, weten we inmiddels. Het schijnt overigens dat mensen theaters belden om te vernemen of Jan Jaap van der Wal in Not the Tommy Cooper Story hetzelfde zou doen als in zijn soloprogramma’s. Niet dus. Van der Wal is een soort master of ceremonies in deze voorstelling en vertelt vooral flauwe, slechte grappen. De wijze waarop hij dat doet en daarbij weinig lach of applaus incasseert, is bewonderenswaardig. Toch komt daarmee de voorstelling maar traag op gang.

Maar Not the Tommy Cooper Story wordt na een kwartier beter en beter. De structuur is losjes en associatief maar gaandeweg tekent zich toch een verhaal af rond een toneelmeester (Van ’t Hof) diens vrouw en een meisje met saxofoon bij de bushalte. Die rollen worden heerlijk fris en energiek gespeeld door de jonge Joke Emmers. Er is een fijn combo op toneel met Vincent van Warmerdam die op gitaar fraaie sfeervolle noten speelt. Michel Sluysmans speelt verschillende rolletjes en ook muzikant Kees van der Vooren is regelmatig acterend te zien.

Centraal in de vertelling staat de troostende werking van humor en de tragiek van slechte moppen. Jan-Jaap van der Wal neemt genoegen met een bescheiden rol en alle aandacht richt zich op de toneelmeester die een rode fez vindt en die wil terugbezorgen bij de rechtmatige eigenaar. Van ’t Hof is weergaloos in een dronkemansscène en ook zijn worsteling met de microfoonstandaard is prachtig, maar er zijn heel veel momenten met de van hem bekende sukkelgebaartjes en -blikken maar ook hilarische lachbuien. De dosering van zijn fysieke capriolen en ook zijn timing zijn weergaloos en dat maakt Van ’t Hof tot de onbetwiste ster van de voorstelling. Hulde voor Toneelgroep Maastricht om met deze volstrekt nieuwe voorstellingsvorm langs de grote Nederlandse theaterzalen te trekken.

Not the Tommy Cooper Story - Toneelgroep Maastricht, 18-3-2016 Schouwburg Amstelveen, nog te zien t/m 4 juni.

Foto: Ben van Duin