Romantische en filosofische tekst in gestileerde regie

Dat Toneelgroep Maastricht met huisschrijver Ilja Leonard Pfeijffer goud in handen heeft, bleek al eerder in het meesterlijke Noem het maar liefde. Peachez is opnieuw een pareltje. Het verhaal begint en eindigt in de gevangenis waar een wereldvreemde professor ons vertelt dat zijn opsluiting hem eigenlijk niet zo veel kan schelen omdat hij als zestigjarige nu eindelijk de liefde heeft ervaren. 

Peachez is een schaamteloos romantische maar prachtige roman van Pfeijffer uit 2017 die door regisseur en vriend Michel Sluysmans bewerkt is tot een sterk gestileerde voorstelling van anderhalf uur. De fraaie soms eindeloos meanderende zinnen zijn bij Porgy Franssen die de professor speelt, in goede handen. Met zijn zoals altijd prachtige dictie brengt hij de tekst vlekkeloos, met fraai ingehouden doch tastbare emotie. Dat is een groot genot. Zijn veel jongere tegenspeler, Maartje van de Wetering, is vurig en explosief. De kamergeleerde in de Latinistiek die alleen opgewonden raakte van dode dichters, valt als een blok voor deze Sarah Peachez, ook al bestaat hun contact slechts in emails.

De ontknoping van het plot is misschien wat teleurstellend maar het prachtig geschreven verhaal en met name de filosofische epiloog vergoedt alles. Daarin reflecteert de professor op de liefde, fantasie en werkelijkheid. Hij voelt zich in gevangenschap vrijer dan ooit tevoren. ‘Ik had mijn tijd met haar voor geen goud willen missen. De vraag of zij daarbij, na alles wat zij voor mij betekent, ook nog bestaat, betreft een futiliteit.' Vervolgens vergelijkt hij zijn zinderende ervaringen met religie: ‘Het is niet God die ons leven verrijkt maar het geloof in hem.’

Peachez is sober, maar fraai vormgegeven door ontwerper Michiel Voet en wordt omlijst door enkele sfeervol ingetogen uitgevoerde liedjes waarin Axl Peleman zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. In de regie ligt verder alle nadruk op tekst en spel. Dat is een voortreffelijke keuze.