Spelplezier voert de boventoon

Gefascineerd door het feit dat diva Barbra Streisand een heuse privé-winkelstraat in haar kelder heeft, bedacht scriptschrijver Jonathan Tolins een verhaal waarin Alex More, een werkloze acteur in Los Angeles, daar een baan als winkelmedewerker krijgt. Door het afgelasten van Hello, Dolly! kreeg Freek Bartels de kans voor zijn eerste solo. Het spelplezier straalt ervan af.

De winkels, waaronder een kleding-, een snoep- en een poppenwinkel, staan vol met Streisands eigen spullen, zoals haar iconische jurken, een bellenblazende pop en een yoghurtijsmachine. Het wachten is op het moment dat de wereldster afdaalt naar de kelder. Dit gebeurt regelmatig en Alex denkt geleidelijk een band met haar op te bouwen. Totdat blijkt dat alles toch alleen maar om Streisands eigen gewin draait…

Bartels kan in Buyer & Cellar meerdere kanten van zichzelf laten zien. Hij begint als zichzelf, met een inleiding op het verhaal. Hij oogt ontspannen en vol energie, wat de hele voorstelling zo blijft. In het stuk speelt hij alle rollen – Streisand, huismanager Sharon, Alex en diens vriend Barry – en switcht moeiteloos dankzij subtiele veranderingen in stem, toonhoogte, houding en mimiek. Alle wisselingen lopen vloeiend in elkaar over en het is altijd duidelijk wie hij speelt. Ook als hij soms als Alex kort uit de conversatie stapt voor een beschouwing past dat goed in het geheel.

De tekst, vertaald door Jeremy Baker, is humoristisch en heel beeldend. Het decor bestaat slechts uit een aantal techniekkisten op wieltjes, die zowel de kamer van Barry als de winkelstraat zijn. Die sobere aanpak is geen beperking. Integendeel, door de fraaie tekst en de verandering van lichtkleuren voelt het net alsof je er bij bent. De slotscène is helaas wat cliché en Amerikaans, maar dat doet niets af aan de fijne voorstelling, waarin Bartels helemaal in zijn element lijkt te zijn.