Sterk samenspel in overvol Donna Donna van Orkater

Het decor hangt vol met huiselijke spullen als lampen, een wasrek, een nachtkastje. Maar knus wordt het nooit. De twintigjarige Donna is al haar houvast kwijt. Ze heeft net haar man verloren en is radeloos. Als ze steun zoekt bij haar stiefmoeder die op haar beurt Donna’s echte moeder vraagt om Donna te troosten wil het ook niet echt warm worden. De twee vrouwen hebben nogal wat uit te vechten terwijl Donna –die na de scheiding voor haar vader koos- wegkwijnt van verdriet.

Yara Alink speelt Donna overtuigend kinderlijk en is in goed gezelschap van actrices Lieke-Rosa Altink en Ria Marks, maar ook van prachtmusici als Martin Fondse op toetsen, Morris Kliphuis op hoorn en trompet en slagwerker Dirk-Peter Kölsch. De woorden sterven soms weg in de muziek die een beetje pop maar merendeels jazzy is, waarbij vooral Kliphuis imponeert met zijn warme blaasklanken. De regie van Lidwien Roothaan is sterk gestileerd met veel beweging met een als altijd sterke Marks die fraai dansend diagonale lijnen trekt over de speelvloer. Wittenbols componeerde ook nu weer mooie zinnen vol humor en poëzie.

Maar Donna Donna is wel een nogal volgepropt verhaal waardoor de voorstelling fragmentarisch is en de vele dramatische lijnen het soms lastig maken om mee te voelen met Donna en haar moeders. Daar staat gelukkig veel moois tegenover en naarmate de voorstelling vordert, krijg je wel meer grip op de personages. Donna Donna is een razend moeilijke voorstelling om te spelen. Dat dwingt veel respect af. De combinatie van muziek en sterk acteren, doorspekt met de gitzwarte humor maken het uiteindelijk tot een fascinerende productie.

Donna, Donna van Orkater, 9 november in de Toneelschuur, Haarlem, te zien t/m 13 januari

Foto: Ben van Duin