Sterk in types, maar inhoudelijk niet altijd interessant

Ram zit vol mooie typetjes waarmee Anne-Marie Jung haar talenten volop kan etaleren. Zang en tragikomisch spel zijn van hoog niveau, maar inhoudelijk zijn de opgevoerde personages meestal niet heel interessant.

Typisch Jung zijn haar volle, rood gestifte lippen. Op het podium staat pontificaal een grote, rode bank in de vorm van een mond, waar ze zich vrijuit om en op beweegt. Aan het begin komt ze er zelfs doorheen gekropen, na meerdere keren te zijn aangekondigd door een bont uitgedoste presentatrice (ook Jung). Wanneer deze haar vraagt op te komen weigert Jung verschillende malen. Dit begingedeelte duurt te lang.

Hierna volgen allerlei typetjes en sketches, waarin Jung op haar best is. Er zijn vijf steeds terugkerende personages: een kleurkanariekeurmeester, een taxichauffeur, een oudere vrouw, een influencer en een vrouw die aan de telefoon de ene na de andere roddel bespreekt met vriendin Marianne, op een grappige, herkenbare manier. Met een kleine aanpassing in kleding of haar (een colbertje voor de taxichauffeur, lang blond haar voor de influencer) verandert Jung steeds weer in een ander personage. En dat doet ze knap.

Vooral de keurmeester met haar droogheid en influencer @superspecialgirl zijn, vooral door het spel een schot in de roos. Inhoudelijk zijn de verhalen van de meeste personages pas aan het eind interessant. Zo oogt de oudere vrouw, uit Tanzania, door Jungs lichaamstaal en manier van praten echt oud, en heeft haar verhaal een mooi einde, maar is de hele aanloop daarnaartoe wat saai. Het is wel mooi hoe vrijwel alle personages redelijk nietszeggend beginnen, maar uiteindelijk op een of andere manier met elkaar verbonden zijn; zo woont de taxichauffeur op dezelfde galerij als de roddeltante en rijdt hij de keurmeester naar een evenement toe.

Tussen de verhalen door zingt Jung verschillende nummers, van ingetogen tot swingend poppy. Het vrolijke nummer over de grote hoeveelheid spullen die ze heeft, is leuk en pakkend, maar is een losse flodder in het geheel. Jung bewijst wel dat ze alles kan zingen, en met gemak. Haar grote acteer- en zangkwaliteiten zijn echter niet genoeg om deze onewomanshow naar een hoger niveau te trekken.

Foto: Robert van der Ree