Verfrissend theaterspel mag meer verdieping hebben

In de voorstellingen van theatermaker Emke Idema zijn bezoekers vaak een onmisbare factor. Zo ook bij haar nieuwste voorstelling This can’t happen, waarin publieksdeelname bepaalt hoelang de voorstelling duurt.

This can’t happen draait om verbeelding. De fantasie van de toeschouwers wordt aangesproken en is van essentieel belang voor het verloop van de avond. Dit is ook meteen een potentieel manco aan het op zich toffe concept: heb je een niet-meewerkend publiek, dan heeft speler Sjoerd Meijer een lastige avond en wordt niet alles uit de voorstelling gehaald.

Het decor is miniem, wat bijdraagt aan de fantasie, net als de beeldende wijze waarop Meijer vertelt. Op de vloer staat een grote zandloper die gedurende de voorstelling langzaam leegloopt. De toeschouwers zorgen dat er steeds nieuw zand (en dus tijd) wordt toegevoegd, door vragen van Meijer te beantwoorden. Degene die antwoordt, probeert een verhaal van anderhalve minuut bij elkaar te fantaseren, voortbordurend op de situatieschets die Idema heeft gegeven. Als een ander uit het publiek hem of haar helpt met het verhaal, wordt er meer extra tijd gewonnen. Zo kun je op een avond van een robot die de Macarena danst, via een exploderende Bernie Sanders, uiteindelijk bij de Messias in een blauwwitte sloep belanden.

Hoewel enkele personages soms terugkomen, is er niet echt sprake van een rode draad of een inhoudelijk sterk verhaal. Dit heeft natuurlijk te maken met wat het publiek bij elkaar fantaseert, maar Meijer had misschien ook meer kunnen sturen. Dit theatrale participatiespel is wel verfrissend en brengt een prikkelende boodschap over in de vorm van opdrachten. Gebruik je verbeelding om een minuut veel langer te laten duren. Toch had de voorstelling meer inhoud en verdieping mogen hebben en minder betekenisloze scènes.

Nog te zien t/m 29 maart 2018

Foto: Bas de Brouwer