Zinderend en duister

Eerst denken, dan dansen is het uitgangspunt van de Spaanse danstheatermaker Marcos Morau. Ik dacht me aanvankelijk suf tijdens Cathedral om te snappen wat Morau ons wil vertellen. Na verloop van tijd laat ik het verhaal het verhaal en word ik meegevoerd door wat ik zie en hoor. Ik verveel me geen moment.

Bij de opening zien we een meteoriet die het stemmig grijs gekeurde decor domineert. Even later zien we astronauten en ook dansers van Scapino met een kinderwagen. De dansers imponeren voortdurend, onder meer als zij aan een lange tafel zitten en beurtelings achter elkaar bewegen in een prachtige scène om vervolgens op het achtertoneel naast elkaar schitteren met het gebruik van hun armen. 

Morau creëert een wonderlijke wereld tussen schijn en werkelijkheid waarin, ondanks de vaak dreigende sfeer die Cathedral kenmerkt, het fijn toeven is. Dat komt omdat de fantasierijk aangeklede dansers met hun staccato bewegingen en vreemde lichaamsposities en de aanhoudende stroom van beeldende, soms oogverblindend fraaie scènes, voortdurend je aandacht blijven vasthouden. En dan is daar ook nog de live -wat is dat toch een enorme meerwaarde- uitgevoerde muziek van Arvo Pärt, uitmuntend vertolkt door het Sinfonia Rotterdam.  Cathedral is een totaalbeleving en vooral een zinderende, zij het wat duistere voorstelling.