“Ik ben al zolang normaal; ik word er gek van!” Na vele jaren paniekaanvallen en depressies en twee voorstellingen daarover, gaat het nu al een tijdlang best goed met Marjolijn van Kooten. Ze heeft een man, een koophuis én geen diagnose meer. Toch weet ze ook in deze gelukkige toestand haar psychiatrisch cabaret nog een level hoger te trekken.
Recensies
Ietwat ontroerd ben ik als de voorstelling Pronk is afgelopen. Dat de monumentale oud-politicus zelf aanwezig was bij de première, droeg daar zeker aan bij.
Een rolluik gaat omhoog en daar zit Annie, het alom bekende weeskind. Ze zingt over het leven dat haar onbekende ouders in haar fantasie hebben. Een breekbaar begin van de nieuwe versie van Annie, de welbekende musical die Theateralliantie en Mark Vijn Theaterproducties opnieuw op de planken brengen.
Het slot imponeert het meest. De vrouwen staan op het voortoneel en zingen strijdlustig de sterren van de hemel. De energie-explosie knettert de zaal in.
Waarom bepaalde de natuur dat mannen niet kunnen baren? Dat is het fraaie uitgangspunt van De Oerclub van Golden Palace, het mimegezelschap van regisseur Ingrid Kuijpers. Ondanks enkele mooie scènes stelt de uitwerking teleur.
Het is nogal bijzonder dat twee jonge theatermakers, Benjamin Moen van BOG en Yannick Noomen van Nineties Productions, samen de grote zaal bespelen. De voorstelling heet Under Pressure en zou gaan over de druk die jonge theatermakers ervaren als ze willen doorstoten naar een groter publiek.
Vier spelers zitten naast elkaar te babbelen. Over modeontwerper Dries van Noten, over queer zijn of queer spelen, over de natuur als metafoor voor seksualiteit, over theater, over identiteit en imago, wanneer iemand fuckable is, over de lgbtq-beweging en nog veel meer.
‘Ik liet jou winnen omdat ik niet wilde dat de mensen op de werkvloer geen respect meer voor jou zouden hebben.’ Dat zegt Simon alias drag queen Lola tegen fabrieksarbeider Don die de avond ervoor in een bokswedstrijd beiden hun mannelijkheid wilden bewijzen. Het is een van de vele mooie momenten uit de zeer geslaagde musical Kinky boots.
In de grote schoenen stappen van de succesvolle De Verleiders je moet het maar aandurven. De Verleiders Female tonen dat ook vrouwen heel goed een voorstelling kunnen maken in het De Verleiders-concept. De vrouwelijke versie is humoristisch, soms hilarisch en erg leerzaam.
Als een promotekst rept van ‘een hilarische feelgoodkomedie vol herkenbare situaties’, over mannen die vrouwen niet begrijpen, bekruipt me al snel het gevoel dat dit stuk slechts twee uitersten kan opschieten: óf het wordt daadwerkelijk hilarisch en over de top, óf het slaat de plank compleet mis. Helaas is het laatste het geval bij het voorspelbare Mijn man begrijpt me niet.
Eerst denken, dan dansen is het uitgangspunt van de Spaanse danstheatermaker Marcos Morau. Ik dacht me aanvankelijk suf tijdens Cathedral om te snappen wat Morau ons wil vertellen. Na verloop van tijd laat ik het verhaal het verhaal en word ik meegevoerd door wat ik zie en hoor. Ik verveel me geen moment.
Ze balanceert op de randen van het tapijt. Steeds meer rondjes. De dunne lijn tussen ‘normaal zijn’ en ‘die gekke Turk’, tussen twee nationaliteiten, tussen manisch en depressief. In Door de schaduw heen beeldt actrice Dilan Yurdakul op indrukwekkende wijze haar depressie, manie en de zoektocht naar de wortels daarvan uit.