Kees van Amstel neemt je helemaal mee in zijn verhalen. Als de recensent thuis meteen die laatste plaat van Stan Getz gaat zoeken en dat ene nummer van die andere genoemde artiest, dan heb je blijkbaar een boeiend verhaal verteld. Zijn meeste onderwerpen liggen voor de hand, maar hij doet er goede zaken mee.
Recensies
Mozart is dood, zijn graf is een vleugel met rozen die langzaam hemelwaarts rijst. Het is slechts een van de vele vondsten die deze overdonderend goede, soms iets te volle, productie kenmerken.
Het is een even realistische als choquerende scène: met witte verf schrijft de Congolese danser en choreograaf Faustin Linyekula op het lichaam van Pasco Losanganya de namen van de landen die tijdens de Koloniale Conferentie van Berlijn in 1885 Afrika onderling verdeelden en Leopold II Congo toebedeelden.
Begeleid door de klanken van Origineel Amsterdams van Osdorp Posse komt Lebbis in een paar eeuwen oud kostuum met pofmouwen het podium op. Hij neemt het publiek in sneltreinvaart mee door de geschiedenis en, na de pauze, de huidige staat van Amsterdam, zijn stad.
Een vliegtuig stort neer, de overlevenden maken van hun toch naar een idyllisch eiland een avontuur en vieren daar vervolgens een feestje dat slechts even verstoord lijkt te worden door een zeemonster.
Opera is geen wedstrijd. Niet voor niets laat de Iraanse componist Aftab Darvishi wel die ene aria klinken in Turan Dokht, maar dan zonder de dramatische climax die iedereen kent,al was het maar van Pavarotti tijdens het WK in 1990.
Laura van Dolron gaat voorbij de smalltalk in Wat we normaal niet horen. Dat levert inspirerende verhalen op die je soms anders naar vaak gegeneraliseerde ‘groepen’ laten kijken, maar de spanningsboog verslapt wel op sommige momenten.
Beppi is een beetje achterlijk en draagt een bril met jampotglazen. Als ze een ansichtkaart krijgt van haar tante dwingt haar moeder haar om die hardop voor te lezen. Als ze vergissingen maakt, slaat haar moeder haar in het gezicht. Even later is moeder weg en kan ze foutloos de kaart lezen. Zo achterlijk is Beppi nu ook weer niet.
Atlantis is een levenslange reis en niet het paradijs. Dat lijkt de belangrijkste conclusie uit de nieuwste muziektheaterproductie van de Veenfabriek met een tekst van Joeri Vos. Atlantis is een moedige, maar ook wonderlijke keuze voor een festivalvoorstelling.
In anderhalf uur de meer dan 1500 pagina’s tellende klassieker Oorlog en Vrede van Tolstoj, met vele personages, op het toneel brengen, met slechts twee spelers, die het verhaal ook nog betrekken op het nu? De talentvolle theatermaker Florian Myjer doet het, samen met medespeler Kim Karssen.
Opeens is Servaes Nelissen er weer. Met een drieluik nog wel. De argeloosheid waarmee het eerste deel van Beefteefjes begint is verrukkelijk. Hij speelt de buurman van kunstenaar Willem Koevoet en praat fluisterzacht, maar duidelijk verstaanbaar. Hoe ingenieus deze scène in elkaar steekt is te mooi om te beschrijven. Dat moet je zelf beleven.
In Gevangenis Monologen 2 beleef je het waargebeurde verhaal van ex-gedetineerde
Jack, die sterk vertolkt wordt door Mingus Dagelet. Met een expositie over de Bijlmerbajes vooraf, en een nagesprek met de ‘echte’ Jack na afloop, geeft de voorstelling een interessante kijk op het gevangenisleven.