Clybourne Park, de derde voorstelling in de Raisin-cyclus van toneelschrijver Bruce Norris, speelt zich af in de gelijknamige Amerikaanse wijk. De eerste akte vindt plaats in 1959, wanneer de witte buurt in opstand komt omdat één van de buren hun huis aan een zwart gezin hebben verkocht. Buurtbewoners zijn bang voor verloedering van de wijk. In de tweede akte is het 2009.
Recensies
De verwende kinderen hebben geen zin in pianoles van superpedagoog Paul Witggenstein, broer van de beroemde filosoof Ludwig. En ze beramen een ruig plan. Butler Stiglitz komt daarachter en samen met de pianoleraar probeert hij de pubers slimmer af te zijn door hen te vertellen dat hun ouders die op cruise zijn, omkwamen en hen tot welgemanierd gedrag te manen.
Afkeer van sensatie, een overweldigende correctheid en vergaande integriteit zijn de belangrijkste kenmerken van Angela Merkel. Kun je over deze indrukwekkende, oersaaie politica opwindend theater maken? Nineties Productions & Orkater lukt dat glansrijk met een originele en zeer intelligent gemaakte ‘electro-opera’.
Regisseur Michel Sluysmans overtreft zichzelf. Zelden zag ik een productie waarin muziek, tekst, spel en decor zo fraai verweven zijn. De balans is perfect en dat maakt Noem het maar liefde een zeldzaam geslaagde voorstelling waarin alles klopt.
Zijn vijfjarig zoontje vraagt hem of het een leuke lijst is die hij aan het schrijven is. Het is een van de vele schrijnende momenten uit Citizen K. waarvoor Sadettin Kırmızıyüz 254 korte teksten maakte over zijn eigen leven.
Een cast om je vingers bij af te likken en een concept dat bedacht is door schrijver en regisseur Marije Gubbels en twee acteurs, Rop Verheijen en Ilse Warringa van de immens populaire serie De Luizenmoeder: wat kan er dan eigenlijk nog mislukken aan kampeerkomedie Single Camping? Best veel, blijkt helaas.
Het begin is sterk. Na een loflied op het onbekende en het vreemde, bestormen de drie spelers het hellende groene speelvlak waarop vier huisjes staan die de kinderen in de zaal meteen herkennen als speelgoedhuisjes. En spelen gaan ze. Te beginnen met vadertje en moedertje.
De onverwachte terugkeer van Jules Croiset pakt geweldig uit. De barokke speelstijl waar de acteur om bekend staat maakt in Een goed mens plaats voor ingetogenheid en zijn Grote Gebaar blijft achterwege.
Meestal worden toneelstukken van Harold Pinter ingetogen gespeeld met veel ruimte voor stiltes. In Bedrog, zijn bekendste stuk, zijn de acteurs altijd veertigers of vijftigers. Regisseur Olivier Diepenhorst doet het bij Suburbia anders.
Rondom de glazen bungalow liggen dode bladeren en houtsnippers. Geen grassprietje of bloemetje te bekennen. Het prachtige toneelbeeld is een treffende illustratie van een huiselijk leven waarin de warmte ver te zoeken is.
Adelheid Roosen, Lineke Rijxman, Titus Muizelaar en George Groot zijn theaterdieren met een rijke geschiedenis en een gedeeld verleden. Bij mugmetdegoudentand maakten ze samen, Rijsen & Rooxman, de dikke Muiz & Sjors, een productie gebaseerd op hun eigen levens die op de speelvloer is ontstaan.
Het lijkt, ongebruikelijk voor Micha Wertheim, een ‘gewone’ cabaretvoorstelling te worden. Met bespiegelingen en grappen over de tijdgeest en een kop en een staart. Maar bij Wertheim is nooit iets gewoon en dus is er ook nu weer die dubbele laag.