Kun je van een gedateerd echtparentoneelstuk van Alan Ayckbourn anno nu nog een succes maken? Wis en waarachtig. Met sterk fysiek en cabaretesk spel, een prachtige jaren zeventig kostumering en licht geactualiseerd taalgebruik, blijkt Slippers ook nu nog goed voor een buitengewoon amusante toneelavond.
Recensies
Coco Chanel beeldt de sleutelmomenten uit het leven van de invloedrijke modeontwerper uit door poppenspel en dans. Deze coproductie van de Ulrike Quade Company en de Noorse Jo Strømgren Kompani fascinerend door de sterke beeldende kracht. Een prachtig kleed als hoofddecorstuk, vol met (verborgen) poppen en stukken stof, zorgt daarbij steeds weer voor verrassingen.
Met enkel een zonder emotie vertelde monoloog, een miniem decor en een muzikant die soms voor de gevoeligheid zorgt, weet Find me a boring stone van begin tot eind te boeien. Acteur Gijs Naber brengt het verhaal in regie van Erik Whien vlak en naturel.
Het leven is droom van de Spaanse barokschrijver Pedro Calderón de la Barca uit 1635 heeft bijna vier eeuwen na verschijning nog weinig aan zeggingskracht ingeboet. Wat is macht? Wat is werkelijkheid? Kunnen we ons leven in eigen handen nemen? Of zijn we gepredestineerd? Het zijn vragen die ook nu op het wereldtoneel spelen.
We zitten in een grote kring in een zaaltje in de Verkadefabriek. Zes stoelen links van mij begint iemand te praten. Het is Stella die het woord richt tot haar zus Blanche. Even later vertelt ze over haar stoere man Stanley die bij veel vrouwen in de smaak valt. Aan de overkant van de kring zie ik een jongeman die bij die woorden flirterig een arm om een vrouwelijke toeschouwer slaat.
Is de vele goede humor, de ontroering en het grote succes van de film De Marathon wel te evenaren of zelfs te overtreffen met de musicalversie? Het antwoord is volmondig ja. Aangevuld met heerlijke poppy songs van Thomas Acda is deze musical een avond genieten, met veel gelach en een kleine traan.
Zijn fluïde voorstellingen het theater van de toekomst? Kijkend naar de zes kleine voorstellingen bij Maas Theater en Dans die tezamen het mini festival Loslopend Wild vormen ontbreekt conventioneel toneel en is eigenlijk alleen Kraai een dansvoorstelling in de klassieke zin des woords. De overige vier presentaties zijn hybride.
Na Oumi over zijn moeder speelt in DAD de vader van Nasrdin Dchar een grote rol. DAD gaat echter veel meer dan Oumi ook over de actualiteit, over verdraagzaamheid en religies in onze huidige maatschappij. Dchar neemt je op een boeiende, natuurlijke manier mee door zijn verhaal, zijn angsten en zijn strijd voor meer tolerantie.
Skaters en freerunners vliegen je om de oren in Elements of Freestyle, de soms adembenemende nieuwe show van danscollectief ISH. In combinatie met emotie en passie in elke beweging en een naadloos aansluitend lichtontwerp kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.
De voorstellingen van Davy Pieters draaien meestal om de invloed van technologische ontwikkelingen en beeldcultuur op de (toekomstige) mens. In haar nieiuwste voorstelling, The Unpleasant Surprise, staan dit keer de gewelddadige beelden in de media centraal die dagelijks op ons worden afgevuurd. Wat is het effect daarvan op de mens?
Wie de eerste editie van de South African Road trip of het Soweto Gospel Choir zag, weet hoe ongelofelijk swingend een koor uit Zuid-Afrika kan zijn. Met het Khayelitsha United Mambazo Choir uit Kaapstad is dat niet anders.
Het leven is een rituele dans die zich vrijwel voortdurend afspeelt op een hellend vlak. We zien tien mensen dansen tot ze er bij neervallen. Sommigen blijven overeind, maar velen struikelen of zijn voortijdig uitgeput.