Tiendaagse Boslab Theaterfestival van start

Een avond wandelen langs vier korte voorstellingen door jonge theatermakers die recent zijn afgestudeerd. Dat is de formule van het tiendaagse Boslab Theaterfestival dat gisteravond van start ging in het Amsterdamse Bos. Zeven nieuwe makers presenteren hun werk, het publiek loopt verschillende routes langs speelplaatsen rondom het Amsterdamse Bostheater.

De eerste voorstelling van de vier die ik zie is pal achter het openluchttheater. Sofie de Klerk en Martijn Schrier vormen samen het mimeduo Pas de Cygne. Beiden studeerden in 2019 af, Sofie van het Conservatorium te Den Haag en Martijn van de AHK Amsterdam. Aankleefzwaan is een ode aan de imperfectie die dan ook liefdevol, maar niet altijd even origineel getoond wordt. Aanvankelijk is Schrier dominant in zijn grotendeels woordeloze performance, maar gaandeweg eist De Klerk met haar accordeonspel meer aandacht op. Prachtig is het slotlied dat het duo in innige omhelzing brengt. Het is veruit de beste scène uit een voorstelling die nog meer tijd nodig heeft om te groeien.

Daarna zien we in het openluchttheater Radio Boslab dat zijn voorstelling om productionele redenen op het laatste moment moest aanpassen en gisteravond eigenlijk zijn eerste try out speelde. In het programma lijkt dit een soort pauze-act en zo wordt het door het babbelende publiek ook ervaren. Dat is nogal lastig voor de satirische bedoelde show van Leon Brill en Dennie Lukkezen die alles bevat wat radioprogramma’s met brallende dj’s zo onuitstaanbaar maakt, inclusief de onvermijdelijke inbellers. Een van hen is terminaal kankerpatiënt Joke. Voor haar wordt Stayin Alive van de Bee Gees gedraaid. Andere grappen zijn van hetzelfde niveau.

Wel origineel is Sofie Kramer (foto bovenaan) met Ik heb je nooit een rozentuin beloofd. Op een wit doek in een donkere plek in het bos ligt zij languit in een rood gevlekte jurk. In die positie spreekt ze haar monoloog uit, een tekst die nogal associatief in elkaar steekt en vooral gaat over afscheid. Liggend is het moeilijk om contact te maken met je publiek, maar Kramer krijgt dat wel voor elkaar. Fascinerend en knap is dat ze ondanks haar horizontale positie verschillende gemoedstoestanden weet op te roepen, van liefde tot angst en berusting.

Iemand die meters hoog een boom inklimt, vervolgens met zijn hoofd naar beneden gaat hangen en zich dan laat vallen is misschien wel levensmoe. Ivar Schutte studeerde in 2018 af aan de mimeopleiding. Hij is een typische exponent van deze veelgeroemde afdeling van de Amsterdamse theaterschool. En dus zien we Schut in een fysieke uitputtingsslag te keer gaan aan de oever van een sloot waar hij tevergeefs probeert zijn rust te vinden omdat het alledaagse leven hem te veel is geworden. Zijn Revolutie van een eenling is rauw, verrassend, soms overrompelend en te mooi om op deze plaats uitvoerig te beschrijven. Ivar Schutte. Dus.

Het Boslabtheaterfestival duurt t/m 1 augustus 

Foto's Michiel Landeweerd