Op zoek naar WIJ in boeiende voorstelling

“Misschien is dat wat ons bindt de onzekerheid over wie wij zijn. En zorgt dat er tegelijkertijd voor dat we zo van elkaar verschillen.” In haar nieuwste voorstelling WIJ gaat Laura van Dolron, inmiddels moeder van een dochter van anderhalf en opnieuw zwanger, op zoek naar wie WIJ zijn.

De stand-upfilosofe grijpt het enthousiasme aan van haar dochtertje om mee te mogen doen met ‘ons’, met de maatschappij, om uit te zoeken wie die ‘ons’ dan is. Dit oogpunt is een goede kapstok: Van Dolron switcht moeiteloos van ‘de kleine WIJ’ (haar gezin) naar ‘de grote WIJ’ (de maatschappij). Persoonlijke verhalen vloeien over in maatschappelijke problemen als de vluchtelingenproblematiek. Ze vraagt zich af waarin deze vluchtelingen precies moeten integreren. Waar staan WIJ voor? Wat is onze identiteit?

Van Dolron maakt dit veelomvattende en moeilijke thema echter niet te zwaar en abstract. Met goed getimede droge humor, het aanspreken van het publiek en het langskomen van onderwerpen als de drol-emoticons op Whatsapp en een speech van Kate Winslet blijft de vaart er in. Meestal dan, want een deel van het middenstuk is wat monotoner, waardoor de aandacht even verslapt. Maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de rest van de voorstelling, waardoorheen ook een aantal geschiedenislessen zijn verweven; een van de hoogtepunten hierin is het verhaal over Boris Pasternak, die het Russische volk op ingenieuze wijze het WIJ-gevoel liet uitdragen. Van Dolron speelt dit, net als de rest van de voorstelling, met oprecht enthousiasme en opwinding en maakt met het voorbeeld onmiddellijk duidelijk wat het WIJ-gevoel is.
Een heldere conclusie op de WIJ-vraag levert het stuk logischerwijs niet op, maar de voorstelling is gevuld met rake observaties en mooie overpeinzingen die je na afloop nog laten nadenken over wie WIJ dan inderdaad zijn. Of juist niet.

**** WIJ – Laura van Dolron, gezien op 6 oktober in Theater Frascati te Amsterdam. Nog te zien t/m 28 januari.
http://www.lauravandolron.com

Tekst: Leonie Sanders, foto: Kamerich Budwilowitz-eyes2