Jezus, wat een stem!

Jeangu Macrooy is de onbetwiste ster. Ivo van Hove koos hem als Jezus en wat een gouden greep was dat! In deze doorgecomponeerde musical imponeert hij als fenomenale zanger met een geweldige uitstraling als performer. Met zijn popachtergrond is Macrooy een ideaal multitalent in de rockopera die Jesus Christ Superstar natuurlijk ook is, maar ach rockopera of musical, wat maakt het uit.

De musical is vijftig jaar oud en de liedjes van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice behoren tot het collectieve geheugen van meerdere generaties. Het verhaal over de opkomst en ondergang van Jezus is een drama waarin massahysterie een grote rol speelt en sentimenten van het volk door sluwe machtswellustelingen handig gebruikt worden voor eigen gewin. Musicalman in hart en nieren Albert Verlinde kwam door de Bowievoorstelling Lazarus in contact met Ivo van Hove. Verlinde vroeg hem wat hij daarnaast nog eens graag zou willen maken. Van Hove wist direct dat het Jesus Christ Superstar moest zijn. Het bloed vloeit rijkelijk. Dat had minder gekund. Maar dat is slechts een kleine terzijde bij een verder schitterend uitgevoerde productie.

Fijn dat de enscenering sober is. Zelfs een decor ontbreekt. Met het ijzersterke ensemble en dankzij geweldige solisten blijft de musical moeiteloos twee uur boeien. Muziek en verhaal zijn drama genoeg. Magtel de Laat schittert als Maria Magdalena, vooral in het onverwoestbare I don’t know how to love him. Haar feministische Maria Magdalena is meer sexy dan eerdere versies. Ook de joodse hogepriester Caiaphas van Richard Spijkers en de Pilatus van Edwin Jonker zijn prachtig. Pas laat in de voorstelling komt Alex Klaasen ten tonele, hij speelt de vileine Herodes en toont met de sadistische en geestige King Herod’s Song nog eens zijn enorme veelzijdigheid. Zo gemeen als hier zagen we hem nog nooit. Ook Lucas Hamming als verrader Judas doet het uitstekend.

Jeangu Macrooy blijft echter de man die de voorstelling draagt. Hij beweegt soepel en is een innemend performer die vocaal enorm veel bereik heeft. Wanneer hij de hartverscheurende smeekbede Gethsemane zingt is het doodstil in de zaal. Kippenvel. Vergeet Ian Gillan, de mooi krijsende zanger van Deep Purple die op het originele album uit 1970 te horen is. Hij verbleekt bij Macrooy. Jezus, wat een stem!