Hartverwarmende Keti Koti viering

Zelfs Rutte ging overstag. Hij maakte zijn excuses weliswaar niet op het juiste moment, maar hij maakte ze wel. Gaat de koning dat ook doen? Het zijn spannende tijden voor de Surinaamse gemeenschap, naar ook voor alle andere Nederlanders. Immers, wij danken allemaal onze welvaart aan het foute handelen van onze voorvaderen.

Voor de tweede keer ben ik bij de viering in De Krakeling, georganiseerd samen met de Toneelmakerij en Urban Myth. Het is mooi dat er steeds meer aandacht is voor Keti Koti. Nu nog die nationale feestdag. Het gaat vast lukken. De lobby doet zijn werk uitstekend en dat is prachtig. Het theater laat zich niet onbetuigd. Er zijn talloze vieringen, verspreid over het hele land. 

Met acht tafelgenoten genieten we van korte toneelstukken, zang en dans, praten we over elkaars namen, over de talen die we spreken en staan we stil bij enkele jaartallen zoals 1958. In dat jaar werd de laatste mensentuin gesloten in Brussel, een dierentuin voor mensen! In 1958! In Brussel! Mooi is de scène over het Surinaamse volkslied met opmerkelijke zinnen als Hoe wij hier kwamen gevolgd door rake dialogen. 

Gastvrouw Jeritza Toney vraagt ons of we elkaar willen aankijken. ‘Het is misschien een beetje ongemakkelijk, maar we gaan het toch doen.’ De donkere vrouw tegenover me die al verteld heeft dat ze teksten schrijft voor spoken word artiesten, houdt het enkele seconden vol. Dan kijkt ze weg. Ik vind dat een beetje jammer misschien maar helemaal niet erg. Het is natuurlijk best intiem en het ongegeneerd kijken kost mij ook moeite, maar het is ook mooi. Jeritza Toney roept een relaxte sfeer van tolerantie en veiligheid op waardoor hier alles oké voelt. Dat is een van de vele fraaie elementen van deze avond waarop we 150 jaar vrijheid tot ons nemen. 

Na de traditionele heri heri maaltijd krijgen we allemaal kwasibata, ofwel bitterhout, het tegenovergestelde van zoethout wat ook gebruikt wordt om het bloed te zuiveren. Een van de spelers verhaalt over de Gouden Eeuw, een term die steeds meer in onbruik raakt. Het was geen gouden, maar een bittere eeuw. Indringend is ook de passage over ‘de verkeerde kant van het hek’ waar liefde en warmte gevoeld wordt, iets dat niet gebeurt aan de andere kant omdat de mensen daar alleen maar bezig waren met hun macht.

Ruim honderd mensen vierden zo met elkaar, met De Toneelmakerij, De Krakeling en Urban Myth de afschaffing van de slavernij. De teksten van Anton de Bies, Sharona Maguette Diop, Idi Lemmers en Maggie Schmeitz worden enthousiast vertolkt door een uiterst energieke spelersgroep bestaande uit Floyd Koster, Anton de Bies, Yamill Jones, Quiah Shilue en Sharlee Daantje. Hartverwarmend en voorbeeldig. Het hele team verdient een compliment voor deze prettig laagdrempelige viering die ondanks de tragische aanleiding een mooi en feestelijk karakter heeft. Chapeau!