VERSLAG OEROL 2023-DEEL 2

Vier dagen lang zijn we op Oerol op Terschelling.  Dit is deel twee van de serie artikelen waarin we verslag doen van voorstellingen.

***1/2 Wereld van Wie, De Veenfabriek
We zien het verhaal van een jong Vietnamees gezin dat per boot vlucht vanwege de politieke situatie aldaar. Om veiliger oorden te bereiken moeten ze echter eerst de gevaren trotseren die gepaard gaan met 43 dagen samengepakt in een boot reizen. Velen overleven de reis niet. ‘Het gehuil van ouders wiens kind overboord valt en verdrinkt overstemt alle andere geluiden’, vertelt Wie. Dat personage wordt vertolkt door Phi Nguyen die de voorstelling bedacht. De tekst is van Joeri Vos en Teun Smits, Vos deed ook de regie. Bastiaan Woltjer is verantwoordelijk voor de muziek. Er worden veel instrumenten gebruikt, een trombone, drums, een gong, er is een toetsenist en een Vietnamese muzikant die een luit-achtig instrument bespeelt en iets dat lijkt op een steelgitaar. Het klinkt prachtig en wanneer hij erbij gaat zingen wordt het nog mooier. In de voorstelling zit een geweldige monoloog van Jacobien Elffers. Terwijl zij op de grond ligt oreert zij over de evolutie. Over hoe de zeedieren aan land gingen en hoe er na generaties neuken, neuken, neuken uiteindelijk mensen ontstonden. Maar ook over hoe de eekhoorn aan zijn naam komt, hij heeft geen eek en geen hoorn. Het leven van Wie vertoont opvallend veel overeenkomsten met het leven van Phi Nguyen. Hij werd geboren in Vietnam en bracht drie jaar in een vluchtelingenkamp in Hong Kong door voor het gezin doorreisde naar Nederland. Net als Wie woonde Phi een tijd bij een Nederlands gezin omdat zijn ouders tijdelijk niet voor hun kinderen konden zorgen. Er is veel te zien. Terwijl de acteurs het verhaal vertellen bereidt de keukenbrigade een maaltijd voor de bezoekers, een hele klus. Het is ook bedoeld voor de voorouders, eten bereiden voor de voorouders is een bekend Vietnamees ritueel. Op begraafplaatsen in Vietnam staan zelfs huizen voor hen, het bezoeken van die graven is een familie-uitje. Wereld van Wie is een onderhoudende voorstelling over een geschiedenis die we al bijna vergeten zijn. Psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze had zelfs een speciale afdeling voor getraumatiseerde Vietnamese vluchtelingen. De moeder van Wie werd daar opgenomen. Knap dat de makers er in slagen om met humor lucht te brengen in het verhaal. De regie is origineel, de tekst soms grappig, maar wel wat langdradig. Phi Nguyen werd onlangs genomineerd voor de Louis d’Or voor Recht, ook van De Veenfabriek. De veelzijdige en veelgevraagde speler volgde een paar jaar geleden een koksopleiding en staat in het komende seizoen in het theater met zijn eigen cabaretvoorstelling Het leven van Phi. Ook in deze show, met een mix van stand-up, karaoke en Aziatische wijsheden vertelt hij zijn bijzondere levensverhaal.

*** Karlijn Kistemaker & Daniel Cornelissen - Bram
Ze zaten samen op de toneelschool, hij deed de acteursopleiding, zij deed regie. Toen hij eens aan haar vertelde over zijn oma, riep zij direct: Dat is een voorstelling. Beiden zijn leuke spelers om naar te kijken, maar de vertelling over zijn oma is toch niet zo heel bijzonder. We krijgen te horen dat Daniels oma al vroeg feministisch was, niet zo getalenteerd in kinderen opvoeden en zich ontwikkelde in de kunst. Poppen maken en later geluidssculpturen. Tegen het einde gaat het vooral over de vraag of kunst en ouderschap wel samen kunnen gaan. Kistemaker wilde graag kinderen maar dat blijkt niet te kunnen. Dan is het opeens klaar en vraag ik me af wat ik heb gezien. Bram is best een aardige voorstelling geworden, maar het blijft toch wat vaag wat de twee nu eigenlijk willen vertellen.

* Touki Delphine – Transmission
Voor aanvang legt gitarist Chris Doyle uit wat we gaan zien. Hij verhaalt over een ondergondse wereld waar een symbiotisch weefsel van boomwortels en schimmeldraden boodschappen en voedingsstoffen overbrengt. Touki Delphine heeft dit stelsel nagebouwd met oude auto-onderdelen, remolie en autospeakers en daarmee een licht- en geluidssculptuur gecreëerd. In de loods zitten we in oude autostoelen en zien boven ons lichtjes aan en uit gaan in een ronde ijzeren constructie van draden en buizen. De geluiden omschrijven is uitdagend. Het zijn vooral bliepjes. Doyle zei ook dat het niet erg is als je in slaap valt. Dat gebeurde mij dus en roept de vraag op wat Touki Delphine nu eigenlijk wil met deze audiovisuele installatie.