Verslag Theater aan Zee in Oostende - deel 1
Het is goed toeven in Oostende op Theater aan Zee. Het rijk gevulde festival vindt dit jaar voor de twintigste keer plaats en is groter dan ooit. Maar nog steeds maakt de festivalleiding veel plaats voor jong talent. Maar ook oude rotten als Tom Janssen en Josse de Pauw frequenteren Oostende. Op mijn eerste festivaldag zie ik drie zeer verschillende voorstellingen.
Elf jaar geleden maakte regisseur Floor Huygen als artistiek leider van Artemis Priemgeval met een zevental leerlingen van de toneelschool uit Maastricht die met deze productie over elfjarigen afstudeerden. Het werd een legendarische voorstelling die ook veelvuldig in het buitenland is gespeeld. Theater aan Zee wilde de onlangs overleden Huygen herdenken en vroeg Artemis de voorstelling te hernemen. Het ensemble van Priemgeval telt enkele inmiddels bekende acteurs zoals Joris Smit en Jeroen de Man. Maar ook de andere spelers zijn sterk op dreef. De voorstelling is gemaakt op basis van improvisaties met de beroemde foto’s van Rineke Dijkstra van meisjes in badpak als uitgangspunt . Een uur lang zien we vier meiden en drie jongens in veelal tekstloze scènes. Er wordt gespeeld, gelachen, gehuild en gezoend. Veel scènes zijn ronduit hilarisch met als hoogtepunt de dansduetten tijdens het schoolfeestje. Opvallend zijn de sterke mimische kwaliteiten van de spelers. Bij Jeroen de Man krijgt dat een extra dimensie doordat zijn imposante postuur prachtig contrasteert met dat van een elfjarige. Tegen het einde blijkt alles een herinnering te zijn als we de spelers in hun huidige leeftijd zien wat ook een ontroerend effect heeft. Priemgeval is prachtig gedoseerd drama.
Volstrekt eigenzinnig en zeer gewaagd toont zich zangeres Ellen Wils die het presteert om haar voorstelling in stilte te beginnen met louter ademhalen. Na twee minuten begint ze te zingen. Dan kruipt ze achter haar kleine vleugel. Haar stem is veel krachtiger dan haar verschijning doet vermoeden. Ahimè is gemaakt op het Conservatorium van Oostende in een regie van Tom Goossens met muziek van onder meer Claudio Monteverdi, Geminiano Giacomelli, Jules Massenet en Kurt Weill. Wils zingt, beweegt, is stil en heeft een licht provocerende blik. Ahimè is spannend muziektheater.
Berlin is een in Nederland minder bekend gezelschap uit Antwerpen dat intelligente, kunstzinnige videodocumentaires maakt die steevast in een theatrale omgeving vertoond worden. Perhaps all the dragons is een installatie bestaande uit een immense ovalen tafel met dertig schermen waarin de bezoeker telkens achter een van de schermen plaatsneemt en vijf verhalen tot zich kan nemen. Ik hoor een Japanse man over het kweken van bonsaiboompjes. Een mevrouw uit Moskou vertelt hoe weerspecialisten in Rusland wolken kunnen bevriezen zodat het niet zal regenen als Poetin een belangrijke toespraak houdt op het Kremlin. De verhalen zijn mooi gefilmd en worden rustig verteld. Grappig is dat ook de mensen op de schermen op een gegeven moment met elkaar in gesprek te lijken zijn. Het maakt dat je je afvraagt of de mensen op de schermen authentiek zijn of dat het acteurs zijn. 29 van de dertig verhalen zijn waar gebeurd, aldus Berlin. Perhaps all the dragons is een fijne intrigerende ervaring die je thuis op scherm verder kunt bekijken.
Gezien op 2 augustus tijdens Theater aan Zee. Priemgeval is nog te zien op Boulevard in Den Bosch op 9 en 10 augustus. Perhaps all the dragons is daar ook op te zien van 5 t/m 7 augustus.
Tekst: Jos Schuring, foto's Rob Wolvennes en Marc Domage
