Doldwaas spel met rolpatronen

Het begin is sterk. Na een loflied op het onbekende en het vreemde, bestormen de drie spelers het hellende groene speelvlak waarop vier huisjes staan die de kinderen in de zaal meteen herkennen als speelgoedhuisjes. En spelen gaan ze. Te beginnen met vadertje en moedertje.

Maar Manon Nieuweboer blijkt een moeilijke moeder en Michiel Blankwaardt verkondigt meteen dat hij een vader met een kort lontje is. Een heel kort lontje. Hun kind (Tessa Jonge Poerink) met woest waaihaar komt in verzet, wil avontuur. Maar avontuur, dat moet je niet zoeken, avontuur moet je zelf maken.

Wat volgt is een doldwaas spel met rolpatronen, vol oma’s die alleen maar kunnen schreeuwen, het kwaad dat bevochten moet worden, een gevangenis van garagebanden, een moederman, een pratende egel, een roze jurk en boze stiefbroers. Voortdurend wordt daarbij van rol gewisseld, alleen zanger Reinier van Harten, die mag niet meedoen. Hij moet op zijn plaats blijven staan en mag alleen maar zingen.

De focus ligt op afspraken maken over wie wat mag doen. Iedereen komt daarbij meerdere malen tegen zijn of haar rol in opstand, wil niet langer een rots of het kwaad zijn of wil een heel nieuw verhaal bedenken. De logica is ver te zoeken, maar dat is niet erg want ‘de wereld is ook niet te snappen’. Alleen Blankwaardt heeft geen verhaal en wil er ook geen bedenken. ‘Ik geloof niet in verhalen, ik speel liever mee.’ Aan het eind van de voorstelling lijkt de chaos compleet en hangt een deel van decor in de lucht. Anders uitgelicht ziet het opeens sprookjesachtig mooi uit. ‘Ik weet niet wat we gemaakt hebben, maar ik voel het wel.’

Met Vadertje en moedertje wil regisseur René Geerlings vastgeroeste rolpatronen aan de kaak stellen, maar de voorstelling zit zo propvol, dat tussen het sterke begin en het mooie einde die boodschap ietwat ondersneeuwt. Maar dat maakt de zesjarigen in de zaal niets uit.  Zij verliezen zichzelf met net zoveel plezier in de voorstelling als de zeer energieke spelers.
Te zien t/m 26 mei